Lieve lezers
Vandaag het slot van Elitist Girl of your Dreams. Het schrijven van dit essayistisch mémoire was niet mogelijk geweest zonder alle mensen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Daarvoor even dit dankwoordje:
Dank je wel aan Shila, Feiko, David, Laura, Alex, Adva, Chokri en Anna voor alles wat ik de afgelopen drie jaar geleerd heb en wie ik daardoor geworden ben.
Dank je wel aan Elizabeth en Karel om na te lezen, en altijd met feedback, vriendschap en liefde klaar te staan.
Dank je wel aan Nicolas, Friedle, Marthe, Maïthé, Alexandra, Eva Luna, Delphine en Titus om mij op mijn plaats te zetten als ik het nodig heb, urenlange maatschappelijke discussies te voeren en de groep te worden die we nu zijn.
Vanaf volgende week dus nieuwe, exclusieve, nooit eerder vertoonde, vers van de pers content! Spannend en eng, but nevertheless: dank je wel aan mij 41 personen grote fanbase (mag ik jullie fans noemen?). Maar maak je geen zorgen, er zal nog evenveel woede tegen het patriarchaat zijn en ik zal me blijven vragen stellen over ALLES.
Vandaag dus ook nog dit. Zoals bij iedereen was de lockdown heftig, met veel daytime drinking, al wandelend luisteren naar Norman Fucking Rockwell (boo you Lana voor je ongewilde reacties op vrouwelijke, veelal zwarte artiesten! You ruined it) en tot conclusies komen.
Als je graag wilt praten over wat je gelezen hebt, of vragen hebt stuur me zeker een mailtje op anaismaes@icloud.com. Ik krijg heel graag mails.
Veel liefde
Anaïs
Vandaag het slot van Elitist Girl of your Dreams. Het schrijven van dit essayistisch mémoire was niet mogelijk geweest zonder alle mensen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Daarvoor even dit dankwoordje:
Dank je wel aan Shila, Feiko, David, Laura, Alex, Adva, Chokri en Anna voor alles wat ik de afgelopen drie jaar geleerd heb en wie ik daardoor geworden ben.
Dank je wel aan Elizabeth en Karel om na te lezen, en altijd met feedback, vriendschap en liefde klaar te staan.
Dank je wel aan Nicolas, Friedle, Marthe, Maïthé, Alexandra, Eva Luna, Delphine en Titus om mij op mijn plaats te zetten als ik het nodig heb, urenlange maatschappelijke discussies te voeren en de groep te worden die we nu zijn.
Vanaf volgende week dus nieuwe, exclusieve, nooit eerder vertoonde, vers van de pers content! Spannend en eng, but nevertheless: dank je wel aan mij 41 personen grote fanbase (mag ik jullie fans noemen?). Maar maak je geen zorgen, er zal nog evenveel woede tegen het patriarchaat zijn en ik zal me blijven vragen stellen over ALLES.
Vandaag dus ook nog dit. Zoals bij iedereen was de lockdown heftig, met veel daytime drinking, al wandelend luisteren naar Norman Fucking Rockwell (boo you Lana voor je ongewilde reacties op vrouwelijke, veelal zwarte artiesten! You ruined it) en tot conclusies komen.
Als je graag wilt praten over wat je gelezen hebt, of vragen hebt stuur me zeker een mailtje op anaismaes@icloud.com. Ik krijg heel graag mails.
Veel liefde
Anaïs
In maart ging het land op slot. Dit maakte vele dingen moeilijk, onder andere het verder werken aan mijn paalperformance, want ik haal heel veel inspiratie uit het dagelijkse leven. Mijn paal heb ik gelukkig kunnen meenemen naar huis, en die staat nu mooi in mijn kamer te pronken. Af en toe probeer ik de weinige houdingen die we tot nu geleerd hebben nog eens uit. Helaas klim ik minder in mijn paal, en des te meer in mijn hoofd.
Ik hou een online dagboek bij, en dit schreef ik op maandag 27 april 2020:
Ik hou een online dagboek bij, en dit schreef ik op maandag 27 april 2020:
Ik mis mijn drive om nieuwe plekken te ontdekken en ik zit zo vast. Iedereen geniet van de stilte en de rust, maar er is geen stilte; er is geen rust. De helft van de activiteiten blijven doorgaan, maar niemand antwoordt op mails, niemand bevestigt, iedereen is online. Ik ben het beu om mijn mails 200 keer per dag te checken, instagram open te doen, hopend op nieuwe berichten en nieuwe stories. Facebook is nog altijd hetzelfde, en de kranten berichten alleen maar hetzelfde nieuws.
Ik zie al zes weken zes dezelfde mensen. Als ik mezelf meetel. Ik heb huisgenoten, en kan daar blij om zijn. Ik kan nergens naartoe en ben nooit alleen. Ik ben het beu.
Ik had me ingeschreven voor een casting voor een nieuwe Vlaamse reeks over body positivity. Het castingbureau vroeg me om twee scenes op te nemen, en naar hen door te sturen. Samen met mijn broer en mijn lief sloot ik me een namiddag op in de badkamer tot ik het gewenste resultaat had. Ik wil echt heel graag door de auditie zijn, maar beeld me in dat ik elk moment een mail krijg om me te bedanken voor de inzending, maar dat ik toch niet helemaal ben wat ze zoeken. Het zou haast een opluchting zijn, weer iets minder, weer minder zorgen.
Ik tekende een triest dier in een ei. it’s me. i’m the dier.
Ik zie al zes weken zes dezelfde mensen. Als ik mezelf meetel. Ik heb huisgenoten, en kan daar blij om zijn. Ik kan nergens naartoe en ben nooit alleen. Ik ben het beu.
Ik had me ingeschreven voor een casting voor een nieuwe Vlaamse reeks over body positivity. Het castingbureau vroeg me om twee scenes op te nemen, en naar hen door te sturen. Samen met mijn broer en mijn lief sloot ik me een namiddag op in de badkamer tot ik het gewenste resultaat had. Ik wil echt heel graag door de auditie zijn, maar beeld me in dat ik elk moment een mail krijg om me te bedanken voor de inzending, maar dat ik toch niet helemaal ben wat ze zoeken. Het zou haast een opluchting zijn, weer iets minder, weer minder zorgen.
Ik tekende een triest dier in een ei. it’s me. i’m the dier.
Ik had er niet bij stilgestaan hoe hard ik de bevestiging van anderen mis. En het is wat controversieel om er over te schrijven, want we moeten leren dingen enkel voor onszelf te doen en niet voor anderen. Hoewel ik er het mee eens ben dat je je eigen kwaliteiten in moet zien, is bevestiging toch ook echt iets leuks en mooi.
Iedereen krijgt graag complimenten.. Ik koop van alles, maar voor wat? Gewoon om me bezig te houden, of “voor als het leven weer start”. Misschien droom ik daarom zoveel van andere mensen, omdat het in mijn hoofd gelinkt gaat met bevestiging.
Ik had net een idee, om misschien ooit iets te doen met het gedicht dat ik van buiten kon vroeger “heer Halewijn”. Kort verhaal: een prinses vindt haar leven saai en hoort over een man die vrouwen verleidt en dan vermoordt. Ze beslist dat ze wat actie nodig heeft, maakt haar op, trekt haar mooiste kleren aan, en gaat op zoek. Als ze hem vindt gebaart ze van niets, en gaat mee in zijn spel. Tot hij zich bukt op een bepaald moment, en ze hem onthooft met haar zwaard. Het rode bloed spat op haar witte kleed. Heer Halewyn was doodt.
Mijn oma bracht het altijd voor ons vroeger, ze kon het uit het hoofd. Omdat ik dat zo indrukwekkend vond, leerde ik het ook.
Een ‘mooi’ verhaal over een seksueel roofdier, en de ultieme angst van de man: de moordende vrouw. De femme fatale die tegen beter weten in haar veilige kasteel verlaat. Lijnrecht tegenin het advies gaat van haar vader, moeder, broer en zus. Ze maakt zich nog mooier dan ze al is, ze speelt al haar troeven uit.
Een ‘mooi’ verhaal over een seksueel roofdier, en de ultieme angst van de man: de moordende vrouw. De femme fatale die tegen beter weten in haar veilige kasteel verlaat. Lijnrecht tegenin het advies gaat van haar vader, moeder, broer en zus. Ze maakt zich nog mooier dan ze al is, ze speelt al haar troeven uit.
Plots overviel me een moment van paniek. Ik realiseerde me dat ik in mijn dossier heel veel schrijf over Karel, en dat ik echt probeer te vertellen hoe belangrijk hij is voor mij en mijn dossier. En meteen daarna kwam de gedachte dat Karel het in zijn thesis nooit over mij zou hebben. Het is ergens logisch, want mijn werk gaat over mij, over mijn leven, mijn positie, mijn bekommernissen. You hate it or you love it, maar het is wel echt een versie van mezelf. Karel werkt heel abstract. Hij heeft nu zijn eerste betaalde commissie waarbij hij een stuk moet schrijven voor een zanger die een transitie doormaakte, Nele werd Noo. Zijn stem is aan het kraken en overslaan door de testosteron, en daar schreven ze een wedstrijd voor uit: voor een mooi bedrag euro schreef je een stuk voor de brekende stem van de zanger. Karel werd gekozen en wil zijn stuk doen over het veranderlijke van de mens online, en zit nu hele dagen op zolder facefilters te bouwen, en stemveranderingen te implementeren in de filters.
Hij abstraheert de situatie van die man; hij neemt het weg van de processen en de emotionele zaken die gepaard gaan met zoiets ingrijpends, en neemt wat hem interesseert: het veranderlijke.
Ik kan deze gesprekken helaas nooit hebben zonder kwaad te worden; soms voel ik dat wij als vrouw niet kunnen abstraheren. Dat we niet weg kunnen van onze identiteit die ons leven echt een pak moeilijker maakt. Mag ik dan nog boos zijn op Karel?
Mijn vriendin Elizabeth wou een shortje verkopen op 2dehands.be, en had er een foto opgezet waar ze het aan had. Ze liet de post er welgeteld twee dagen opstaan, want na het derde bericht van een man die het nodig vond haar benen te complimenteren had ze het gehad. We zitten verdomme in lockdown, komen onze huizen niet uit, en mannen vinden nog steeds manieren om onze veilige ruimtes onveilig te maken.
Mijn broer heeft een balkonnetje, aan de straatkant. We hebben buren die nogal fan zijn van carnavalmuziek, dus als ik buiten wil studeren vlucht ik naar daar. Ik mag een lange, wijde jeansbroek aanhebben en godbetert een coltrui in 25 graden, er zullen altijd mannen zijn die het nodig vinden om “sexy lady” naar mij te roepen. Ik zit niet meer op het balkon. Ik zet een koptelefoon op met Vivaldi Recomposed van Max Richter en ik bijt op mijn tanden.
Soms voelt het moeilijk om deze dingen los te koppelen van mijn relatie waarin ik een vrouw ben en mijn partner een man. Want onze structuren zijn zo onlosmakelijk verbonden met onze genders. Denk ik.
Maar vandaag wil ik eigenlijk niets anders dan dat hij me heel de tijd vastpakt, en in verkleinwoordjes tegen me spreekt, alles voor me doet, zegt hoe belangrijk ik voor hem ben en hoeveel hij voor mij zal zorgen. En het gekke is dat dit geen fantasieën zijn, want als ik het hem zeg, dan voelt hij meteen aan dat dat is wat ik wil, en dan gaat hij daar vrolijk in mee.
Ik ruik de laatste tijd veel. Ik was aan het wandelen door Moere, en ik rook de geur van zandbak. Ik zat op het trapje aan de straatkant, en ik rook de geur van onze straatkat die 15 jaar geleden een nestje kreeg, en sliep in ons portaal, terwijl wij uren keken naar al die kleine krioelende lijfjes.
En nu ruik ik aan mijn handen en ze ruiken naar de luxueuze handcreme die mijn oma ooit meebracht voor mijn mama. Ze gebruikt het niet, want mama maakt zelf haar zeepjes en cremes, dus heb ik het van haar kast naar de mijne verplaatst, en daagt het me nog maar eens hoe hard ik het mis om me op en mooi te maken, parfum aan te doen, en de dag te beginnen met ANDERE MENSEN.
Op 14 mei was het mijn mama’s 51e verjaardag en ik was heel dronken. Ik dacht dat ik volledig geïntoxiceerd zou kunnen verder werken, maar goed, dat bleek niet het geval te zijn. Ik ben die avond ook zo goed als vergeten. Dus het kwam wel best als een shock toen Karel twee dagen later vertelde dat ik gezegd had dat ik hem kotsbeu was.
Passief agressief deelde hij me dat mee. En toen moest ik hem ervan overtuigen dat ik dat niet was en nu weet ik het eigenlijk niet zo zeker meer. Ik weet niet of onze relatie op losse schroeven staat door onze relatie, of door corona. Alhoewel dat ik eigenlijk per gesprek voel dat het meer over ons gaat, maar dat de situatie het nu uitvergroot.
Na veel gesprekken met vrienden denk ik eigenlijk dat ik Karel ook niet kan geven wat hij wilt, die ultieme symbiose. Dus dan komen we er heel eerlijk op uit dat een gesprek echt het beste is.
Sander zei iets moois, “Tuurlijk heb je een goede relatie, als dat niet zo was, dan hadden we het hier nu niet over op deze manier”. Maar twijfelen aan je relatie en dan misschien een stap nemen waarvan je weet dat je je er kut over gaat voelen, voelt echt heel stom.
Na veel gesprekken met vrienden denk ik eigenlijk dat ik Karel ook niet kan geven wat hij wilt, die ultieme symbiose. Dus dan komen we er heel eerlijk op uit dat een gesprek echt het beste is.
Sander zei iets moois, “Tuurlijk heb je een goede relatie, als dat niet zo was, dan hadden we het hier nu niet over op deze manier”. Maar twijfelen aan je relatie en dan misschien een stap nemen waarvan je weet dat je je er kut over gaat voelen, voelt echt heel stom.
Als ik denk over mijn werk is Karel heel belangrijk, en ik denk dat hij die rol wel kan blijven hebben. Ik kan hem nooit vergeten, we hebben matching tattoo’s. Ik wil hem ook nooit vergeten. Ik heb geleerd dat relaties mooi zijn, en dat die je vormen en dat heb ik omarmd. Karel heeft mij heel hard gevormd, en ik heb heel veel van hem geleerd. Ik denk dat we er misschien wel echt mooi uitkomen. Maar ik weet niet of we het samen zullen doen.
We hadden het gesprek een paar dagen later, en ik smeet alles op tafel. Is dit wel wat we willen? Kunnen we ons wel nog ten volle ontplooien? Kan ik jou geven wat jij wilt en kan jij dat voor mij?
Hij was zichtbaar gekwetst, en vond dat ik hem tijd moest geven. We zouden donderdag naar Brussel gaan, de musea zijn weer open. Hoeveel tijd kan je nodig hebben om te weten of dit nu wel of niet is wat je wilt?
Ik zou de komende dinsdag naar een psycholoog gaan, want deze hele quarantaine maakt me gek. Misschien voel ik alles wel tien keer zoveel omdat er niets anders te voelen valt?
Brussel bracht geen soelaas. We hadden het feit dat je alles moest reserveren en overal een mondmasker moest dragen serieus onderschat. We zagen Wolfgang Tillman in Wiels, en Jos de Gruyter & Herald Thys in Bozar. De sfeer was raar: je mocht echt pas binnen op het uur dat je gereseveerd had, en als je je mondmasker vergat keken ze je aan alsof je op je eentje een biologisch wapen kwam verspreiden. Karel wilde zich verbonden voelen, en ik wilde helemaal niets. Tot op vandaag wil ik nog steeds helemaal niets. Het is we goed zoals het is, elkaar af en toe horen, amper zien. Ik lees en schrijf veel. Probeer te doen alsof alle evenementen in september wel zullen doorgaan en ik speelWatermelon Sugar van Harry Styles on repeat.
Mijn paal staat achter mij te blinken.