ELITIST GIRL OF YOUR DREAMS
DEEL 5/6
Anaïs Maes
DEEL 5/6
Anaïs Maes
In conflict met mijn diepste ik
Ik vat de afgelopen drie jaar samen: mijn eerste jaar performance studies was voor een groot deel gebouwd op een idee: mijn idee van mijn lichamelijke onbeholpenheid en onkunde.
In het tweede jaar kon ik dit goed counteren door uit te stallen wat ik het best kan: me vragen stellen.
Maar dit jaar valt het onder geen stoelen of banken meer te steken: als het op lichamelijk activiteit aankomt, dan begin ik niet op hetzelfde niveau als iemand anders. Het wordt deze lockdown ook steeds duidelijker: mensen posten enkel hun loopscores als het meer dan 10km is. Ik loop er met moeite vijf.
Toen ik in januari koste wat het kost wou paaldansen, en er vreemd genoeg mensen mijn impulsen volgden, bouwde ik voor mezelf een nieuwe confrontatie in.
Een proefles paaldansen in een lokale paaldansstudio in Gentbrugge, en het was echt fijn. Medestudenten Friedle, Stien en ik schreven ons in voor de lessenreeks, waarbij de opwarming, die ik toen al amper mee kon, nog een niveau hoger werd getild.
Laat mij tien buikspieroefeningen doen, en ik kom tien minuten niet meer van de grond. Vijf minuten lopen, en ik ben buiten adem. Mijn armen kunnen mijn lichaamsgewicht niet dragen, en ik kan met moeite aan mijn tenen als ik me buig. Kortom: van een atletisch lichaam is geen sprake.
Maar ik wilde paaldansen.
De grote vraag die ik moet oplossen is, waarom? Er zijn duizend mensen bij wie fysieke inspanning niet hun favoriete bezigheden is, maar er zijn er nog meer die desondanks toch de verwachte kilometers doen. Tussen een altijd handige conditie kweken en vrijwillig je lichaam met blauwe plekken tooien door aan een paal te hangen is er vanzelfsprekend nog een verschil.
Ik vat de afgelopen drie jaar samen: mijn eerste jaar performance studies was voor een groot deel gebouwd op een idee: mijn idee van mijn lichamelijke onbeholpenheid en onkunde.
In het tweede jaar kon ik dit goed counteren door uit te stallen wat ik het best kan: me vragen stellen.
Maar dit jaar valt het onder geen stoelen of banken meer te steken: als het op lichamelijk activiteit aankomt, dan begin ik niet op hetzelfde niveau als iemand anders. Het wordt deze lockdown ook steeds duidelijker: mensen posten enkel hun loopscores als het meer dan 10km is. Ik loop er met moeite vijf.
Toen ik in januari koste wat het kost wou paaldansen, en er vreemd genoeg mensen mijn impulsen volgden, bouwde ik voor mezelf een nieuwe confrontatie in.
Een proefles paaldansen in een lokale paaldansstudio in Gentbrugge, en het was echt fijn. Medestudenten Friedle, Stien en ik schreven ons in voor de lessenreeks, waarbij de opwarming, die ik toen al amper mee kon, nog een niveau hoger werd getild.
Laat mij tien buikspieroefeningen doen, en ik kom tien minuten niet meer van de grond. Vijf minuten lopen, en ik ben buiten adem. Mijn armen kunnen mijn lichaamsgewicht niet dragen, en ik kan met moeite aan mijn tenen als ik me buig. Kortom: van een atletisch lichaam is geen sprake.
Maar ik wilde paaldansen.
De grote vraag die ik moet oplossen is, waarom? Er zijn duizend mensen bij wie fysieke inspanning niet hun favoriete bezigheden is, maar er zijn er nog meer die desondanks toch de verwachte kilometers doen. Tussen een altijd handige conditie kweken en vrijwillig je lichaam met blauwe plekken tooien door aan een paal te hangen is er vanzelfsprekend nog een verschil.
Mijn man en ik: Hier de man, de vriend, de medewerker
Karel was mijn alles: de persoon waarmee ik het huis, bed en bad deel, mijn technieker en vaste sound artist, mijn klankbord voor nieuwe ideeën, mijn aftoetsing bij de haalbaarheid van vragen voor projecten, de jongen waarmee mijn ouders mij graag zien afkomen, de vriend die al mijn vriendinnen charmeert, etc. Ze zeggen dat je relatie het meest afhangt van hoe iemand reageert op goed nieuws. Er is zelden iemand geweest die zo oprecht blij voor mij kan zijn als ik goed nieuws krijg.
Maar hij haalde godverdomme wel vaak het bloed van onder mijn nagels. En niet zozeer zijn persoonlijkheid, als wel zijn gender. Hij is een witte, heteroseksuele, cisgendered, ablebodied, mooie, intelligente man. Al sinds zijn 16e weet hij perfect wat hij wilt, en hij heeft alles gedaan om daar zo goed mogelijk te raken. Zijn orkestwerken winnen prijzen, en hij heeft altijd ideeën voor nieuwe projecten. Maar jongens, wat maken wij ruzie over feminisme en ons privilege. Karel weet niet wat het is om vrouw te zijn. Hij weet niet wat het is om tot een onderdrukte groep te behoren, want hij is de norm. Onze relatie was de norm; heteroseksueel, heteronormatief en monogaam.
Doen wij dit omdat we dit willen doen, of omdat we al millennia aan heteronormatief bagage (bagger?) meezeulen.
Mijn genderrol en ik:
ik
schmink mij graag
schmink mij graag
kook elke avond
probeer op mijn lijn te letten maar dit doet
Karel ook
probeer onze was onder controle te houden en hij helpt. Ik toonde hem hoe zelf zijn broek te vermaken, en een knoop weer vast te naaien waar hij zat. Hij leerde mij dat droogkasten slecht zijn voor je hoogkwalitatieve kleren en dat een investment piece zijn geld waard is. Zo heb ik de laatste jaren vaker 150 euro gegeven aan een fair fashion broek, of een zijden kleed.
probeer onze was onder controle te houden en hij helpt. Ik toonde hem hoe zelf zijn broek te vermaken, en een knoop weer vast te naaien waar hij zat. Hij leerde mij dat droogkasten slecht zijn voor je hoogkwalitatieve kleren en dat een investment piece zijn geld waard is. Zo heb ik de laatste jaren vaker 150 euro gegeven aan een fair fashion broek, of een zijden kleed.
Mijn lievelingskleur is roze.
Op 4 maart 2020 toonde ik aan de klas op school het materiaal dat ik tot dan toe verzameld had. Samen met Karel installeerden we een muziekinstallatie en zette ik mijn paal op, die ik vond op 2ehands.be. Karels vader was die voor mij gaan halen in een naburig dorp bij een vrouw thuis. Ze had hem maar één keer gebruikt, en verkocht het omdat ze gezondheidsproblemen had.
Het beklimmen van een paal is iets wat in stappen gebeurt. Je rekt je handen zo ver mogelijk boven je uit en plaatst die op de paal, je heft je rechterknie ertegen, waardoor je volledige onderbeen contact heeft met de paal. Dan hef je je andere knie erbij, richt je bovenlichaam op en duwt je poep naar achter om die beweging te herhalen. Uiteindelijk kan je gaan zitten. Dit zou heel soepel moeten gebeuren, maar je hebt er best veel kracht voor nodig in je armen, dus in mijn geval verloopt het nogal moeizaam.
De handleiding van die paal was hilarisch suggestief, en ik vond het zo gek dat paaldansen precies écht niet los te koppelen valt van een erotische aura. Pole, pole dancing en dancing werd een BLIEP, en ik reciteerde de tekst, terwijl ik mijn polsen opwarmde. For BLIEP is very physical, don’t forget to warm up. Ik klom op mijn paal, even klungelig als anders, en toonde een filmpje waarbij Karel me hielp om helemaal naar boven te klimmen. We waren duidelijk aan het lachen, en het lukte langs geen kanten. Na het filmpje ging ik ondersteboven tegen de paal staan, vertelde deze tekst.
De bedoeling van deze collage van begrippen hieronder is dat mensen je termen geven die zij associëren met het werk dat ze net zagen. Jij, als maker, moet ze dan verbinden met het werk. Wat het dichtste staat is wat jij als het belangrijkst zag. Wat het verst staat heeft er het minst mee te maken. Zo’n schema fluctueert. Seksualiteit staat hier nu ver weg, terwijl ik vind dat het alsmaar meer een plaats in neemt.
Wat hier duidelijk wel aanwezig is, is het begrip van werk, van labour. Wij vrouwen doen veel arbeid. We nemen een duidelijke plaats in het huishouden, dat is iets wat al langer duidelijker is. Maar waar we ook zoveel tijd en energie, dus werk, in steken, is ons uiterlijk. Mijn vriend spendeert betrekkelijk minder tijd aan zijn uiterlijk. Eender welke man in mijn leven, behalve mijn vrienden als ze zich in drag schminken.
Wat hier duidelijk wel aanwezig is, is het begrip van werk, van labour. Wij vrouwen doen veel arbeid. We nemen een duidelijke plaats in het huishouden, dat is iets wat al langer duidelijker is. Maar waar we ook zoveel tijd en energie, dus werk, in steken, is ons uiterlijk. Mijn vriend spendeert betrekkelijk minder tijd aan zijn uiterlijk. Eender welke man in mijn leven, behalve mijn vrienden als ze zich in drag schminken.
Wist u dat romans vroeger gezien werden als simpel en voor vrouwen? Serieuze mensen (mannen) lazen non-fictie. En studeerden. Jezelf verliezen in een verhaal was iets voor het zwakkere geslacht. Vanaf het moment dat iets voor vrouwen is, daalt het in waarde. Net zoals beroepen devalueren als veel vrouwen erin actief zijn (verpleegkunde, het onderwijs etc.).
Soms denk ik dat wat we ook doen het nooit genoeg zal zijn, en dat er onder alles wat we willen wel een bom gelegd wordt. Ah, jullie willen werken? Top, de zorgsector is wel goed hé? Past bij jullie natuur. Jullie willen je schminken en sporten? Ideaal, dan maken we daar even de norm van. Jullie willen stemmen? Maar natuurlijk meisjes, dat mogen jullie van ons.
Ik word er zo kwaad van. Dat ik me in alle bochten van de wereld kan wringen, maar dat we precies nooit zullen winnen. Dat alles wat ik onderneem om mijn leven in handen te nemen door 36 theorieën onderuitgehaald wordt. Ik. Kan. Niet. Winnen.
Wil ik geen seks? Frigide. Moeilijk. Weet niet wat ze wilt.
Wil ik veel seks? Nymfomaan. Makkelijk. Laag zelfbeeld. Draag ik geen schmink? Laag zelfbeeld.
Wil ik veel seks? Nymfomaan. Makkelijk. Laag zelfbeeld. Draag ik geen schmink? Laag zelfbeeld.
Draag ik wel schmink? Laag zelfbeeld.
Ik zeg niets nieuws en ik heb u niet nieuws te zeggen ook: want ik weet het zelf niet.
Ik heb mijn paal al even niet meer aangeraakt, want ik kan geen lessen volgen, en online is er niet zoveel over te vinden. Ik voel wel dat ik misschien wat meer wil dansen. Ik dacht altijd dat ik dat niet goed kon, maar nu realiseer ik me dat ik het graag doe en mezelf wel graag zie dansen. Dus dat is dat.
Ik ben even kwijt voor wie ik nu juist weer mijn leven leid.
Terwijl ik in januari op een strand lag in Madeira, maakte ik nog een balans op van het afgelopen jaar. Ik reis voor de (jawel, ik telde het) 7e keer in 365 dagen. Gran Canaria, New York, Texel, Rotterdam, Tel Aviv, London en nu het Bloemeneiland.
Ik boek reizen, betaal die met mijn VISA kaart waar mijn vader borg voor staat, werk veel, allemaal om de wereld te zien. De helft van de tijd alleen, anders met een partner, mama en zus.
Het lijkt verwaarloosbaar hoe vlot het gaat. Maar soms word ik met mijn beide benen terug getrokken waar ik hoor. Het privilege dat ik geniet is uitgestrekt. Soms word ik er op de luchthaven uitgehaald om te testen op drugs. Vaker als ik mijn dr. Martens aan heb. Little do they know dat ik al in geen zes jaar nog drugs heb aangeraakt. Ik vergeef hen die fout omdat ik voor de rest moeiteloos de grenzen over steek.
Ik boek reizen, betaal die met mijn VISA kaart waar mijn vader borg voor staat, werk veel, allemaal om de wereld te zien. De helft van de tijd alleen, anders met een partner, mama en zus.
Het lijkt verwaarloosbaar hoe vlot het gaat. Maar soms word ik met mijn beide benen terug getrokken waar ik hoor. Het privilege dat ik geniet is uitgestrekt. Soms word ik er op de luchthaven uitgehaald om te testen op drugs. Vaker als ik mijn dr. Martens aan heb. Little do they know dat ik al in geen zes jaar nog drugs heb aangeraakt. Ik vergeef hen die fout omdat ik voor de rest moeiteloos de grenzen over steek.
Maar ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld als afgelopen zomer in de taxi in New Jersey.
We hadden tevergeefs een auto proberen huren bij Maplewood Enterprise, zodat we naar de Hamptons konden rijden. Ik had een zijden kleed aan van om en bij de €150, een La Fille d’O bikini van €230, en een bijpassende zak. Volledig in thema om naar die mythische plaats te gaan waar ik al zoveel jaren naar toe wil. Maar ik had een prepaid mastercard, en helaas kan je daar geen auto mee huren. De mensen van Maplewood Enterprise waren zo vriendelijk om ons terug te voeren naar het huis van de vrienden van mijn ouders, waar we verbleven. Een wit houten huis, met een porch, een gigantische BBQ, moestuin en airconditioning.
We hadden tevergeefs een auto proberen huren bij Maplewood Enterprise, zodat we naar de Hamptons konden rijden. Ik had een zijden kleed aan van om en bij de €150, een La Fille d’O bikini van €230, en een bijpassende zak. Volledig in thema om naar die mythische plaats te gaan waar ik al zoveel jaren naar toe wil. Maar ik had een prepaid mastercard, en helaas kan je daar geen auto mee huren. De mensen van Maplewood Enterprise waren zo vriendelijk om ons terug te voeren naar het huis van de vrienden van mijn ouders, waar we verbleven. Een wit houten huis, met een porch, een gigantische BBQ, moestuin en airconditioning.
Het contrast met wat volgde kon niet groter geweest zijn.
De zwarte man die ons voerde luisterde naar een radiozender waar bij je voelde dat die door en voor de Afro-Americans gemaakt werd. De avond voordien, toen Karel en ik de 4th of July vierden in een park bij de High School, werd een zwarte tiener doodgestoken aan het station door een witte man. De reden luidde: “zijn muziek stond te luid”. De radiostem voerde een hartstochtelijk betoog dat het niet om de muziek ging, maar om zijn blackness. Our children are being killed. They say it has nothing to do with race: but they are lying. They are murdering our black kids. Ik voelde mijn lichaam en dat van mijn lief dieper en dieper de zetel inzakken. Onze lichaamsmassa leek af te nemen, op te stijgen, en ik wilde dat de rit gedaan was. Ik wilde er ook iets over zeggen, dat het verschrikkelijk was? Dat die man white trash was? Maar wat was de zwarte chauffeur daar mee gebaat? We konden spreken over het racisme in Amerika, doen alsof het in België beter is. Leugens vertellen, ons geweten sussen, de goede witte zijn.
Doen alsof ik geen kleren aan had die die man zijn halve maandloon besloegen, doen alsof hij ook de kans had om voor de derde keer naar Europa te gaan, bevriend te zijn met academici, in hun huis verblijven, tips krijgen hoe je master in de kunsten te halen.
Ik had het al over een boek. Op aarde schitteren we even van Ocean Vuong. Het raakt me in elke vezel, en ook helemaal niet. Want ik ben niet het kind van een door oorlog getraumatiseerde migrantenfamilie, mijn moeder wordt niet afgetroggeld door haar man, ik word niet afgetroggeld door mijn moeder, mijn lief heeft geen problemen met zijn geaardheid, want die valt van ons beider binnen de norm, ik ben niet arm en moet geen hele week op eieren overleven.
De zwarte man die ons voerde luisterde naar een radiozender waar bij je voelde dat die door en voor de Afro-Americans gemaakt werd. De avond voordien, toen Karel en ik de 4th of July vierden in een park bij de High School, werd een zwarte tiener doodgestoken aan het station door een witte man. De reden luidde: “zijn muziek stond te luid”. De radiostem voerde een hartstochtelijk betoog dat het niet om de muziek ging, maar om zijn blackness. Our children are being killed. They say it has nothing to do with race: but they are lying. They are murdering our black kids. Ik voelde mijn lichaam en dat van mijn lief dieper en dieper de zetel inzakken. Onze lichaamsmassa leek af te nemen, op te stijgen, en ik wilde dat de rit gedaan was. Ik wilde er ook iets over zeggen, dat het verschrikkelijk was? Dat die man white trash was? Maar wat was de zwarte chauffeur daar mee gebaat? We konden spreken over het racisme in Amerika, doen alsof het in België beter is. Leugens vertellen, ons geweten sussen, de goede witte zijn.
Doen alsof ik geen kleren aan had die die man zijn halve maandloon besloegen, doen alsof hij ook de kans had om voor de derde keer naar Europa te gaan, bevriend te zijn met academici, in hun huis verblijven, tips krijgen hoe je master in de kunsten te halen.
Ik had het al over een boek. Op aarde schitteren we even van Ocean Vuong. Het raakt me in elke vezel, en ook helemaal niet. Want ik ben niet het kind van een door oorlog getraumatiseerde migrantenfamilie, mijn moeder wordt niet afgetroggeld door haar man, ik word niet afgetroggeld door mijn moeder, mijn lief heeft geen problemen met zijn geaardheid, want die valt van ons beider binnen de norm, ik ben niet arm en moet geen hele week op eieren overleven.
Mijn docent installatiekunst, Stefaan, zei dat ik me niet schuldig hoefde te voelen als ik alles uit de doeken deed. Dat apprecieer ik, maar ik doe het soms toch. En ik vind dat mooi aan mens zijn: ik kan kiezen wanneer ik me schuldig voel. Ik kan dat gevoel ook parkeren, en het laten de kop op steken als ik op een onbekend strand lig op een plek waar ik voor de eerste keer kom. Of als ik een goed boek lees over iets wat mij niet overkwam, en dat me waarschijnlijk ook niet zal gebeuren.
Wat maakt ons mens? Voor mij zijn dat onze gevoelens, onze beslissingen, ons lichaam. Ons vermogen tot leren en zelfreflectie. En als dat er voor zorgt dat ik me soms even schuldig voel, dan neem ik dat erbij. Dan probeer ik nederig te zijn, het hoofd te buigen en te zeggen; door wie ik ben ben jij wie jij bent, en ik weet dat.
En dan gaat mijn leven weer verder, en heb ik er gewoon een extra bewustzijn bij.
Dat geloof ik echt.
En dan gaat mijn leven weer verder, en heb ik er gewoon een extra bewustzijn bij.
Dat geloof ik echt.
Ik heb nooit slaapproblemen gehad. In tegendeel, ik kan mij overal neerleggen en in slaap vallen. Maar dit jaar in februari heb ik een volledige week bijna niet geslapen. Mijn leven leek zo weinig spannend, alles was ambitieus en toch geroutineerd en ondersteund en het lukte wel allemaal. En soms had ik spannende dromen en die zijn dan fijn, en dan soms deed ik kleine dingen die ik misschien niet mogen, en die waren fijn en tegelijkertijd heel triest, en dan leerde ik dat ik bij niemand anders geluk moest zoeken dan bij mezelf.
Ik vond mezelf geen goede vriend, ik was niet vriendelijk, soms zelfs gemeen, en vaak jaloers.
Een lange relatie is niet gemakkelijk, het is hard werken, maar moet alles zo hard werken zijn of maken ze ons dat wijs?
Een lange relatie is niet gemakkelijk, het is hard werken, maar moet alles zo hard werken zijn of maken ze ons dat wijs?
Als ik kijk naar mijn ouders dan weet ik niet of een relatie van 25 jaar hetgeen is wat ik wil, maar langs de andere kant ben ik een geprivilegieerd kind dat nooit door de pijn van een scheiding is moeten gaan.
Misschien was ik weer aan het ontsnappen. Dat is moeilijk te zeggen, want het was Karel die nooit thuis was. Dus wie van ons twee ontsnapte dan aan de andere, of werd er helemaal niet ontsnapt, enkel levens geleefd?
De was draait rond, de oven warmt op, mijn ogen worden moe. We zullen die avond kijken naar Blind Getrouwd en worden geconfronteerd met mensen die het eigenlijk nog slechter stellen, maar misschien wel een rooskleurige toekomst tegemoet gaan.
En waarschijnlijk ben ik gewoon aan het zagen, want ik heb een kater en ben met de twee kanten geconfronteerd dit weekend. Een feestje en een etentje.
De was draait rond, de oven warmt op, mijn ogen worden moe. We zullen die avond kijken naar Blind Getrouwd en worden geconfronteerd met mensen die het eigenlijk nog slechter stellen, maar misschien wel een rooskleurige toekomst tegemoet gaan.
En waarschijnlijk ben ik gewoon aan het zagen, want ik heb een kater en ben met de twee kanten geconfronteerd dit weekend. Een feestje en een etentje.