Mijn mama, papa en achternicht Lore.
Als ik denk aan mijn ouders, dan lijk ik te denken dat mijn moeder alle ruzies start. Dat zij mijn vader in woede drijft, en dat deze conflicten perfect konden vermeden worden.
Dat mijn vader echt een gemakkelijke man is, niet veel (amper) eisen stelt, zijn eigen boontjes dopt. Mijn moeder is wel veeleisend, ze wilt op reis gaan, ze wilt praten, ze wilt dat hij zich verzorgt, ze wilt dat hij beter communiceert. Als ik denk aan mijn ouders, dan denk ik in patriarchale structuren.
Dat mijn vader echt een gemakkelijke man is, niet veel (amper) eisen stelt, zijn eigen boontjes dopt. Mijn moeder is wel veeleisend, ze wilt op reis gaan, ze wilt praten, ze wilt dat hij zich verzorgt, ze wilt dat hij beter communiceert. Als ik denk aan mijn ouders, dan denk ik in patriarchale structuren.
Maandag had ik een gesprek met mijn mentor voor mijn masterproef. Na maanden waarin ik voelde dat alles stillag, niets bewoog, en alles tergend lang duurde, had ik er voor het eerst weer zin in. Een onderzoek starten, nieuwe werken maken, op zoek gaan naar welke vorm nu echt voor mij werkt. Mensen zijn delende wezens, en ik keek er enorm hard naar uit om thuis te komen en te vertellen aan mijn lief waar we het net allemaal over hadden.
Ik dacht nog “Ik mag niet teveel verwachten, want als je verwachtingen hebt, word je teleurgesteld. Maar hij moet enkel luisteren, dat zal wel lukken.”
Spoiler alert: het lukte niet. Hij haalde er één klein kennis detail uit en verdween achter zijn computer om verontwaardigd te zeggen “Maar hoe zo was Beethoven zwart, ik vind dat hier nergens terug????”
Tranen tranen tranen met tuiten schokkend lichaam en een groot gevoel van schaamte. Alsof het al niet erg genoeg is dat ik met een man samen ben, is het dan ook nog eens een knoert van een cliché.
Ik dacht nog “Ik mag niet teveel verwachten, want als je verwachtingen hebt, word je teleurgesteld. Maar hij moet enkel luisteren, dat zal wel lukken.”
Spoiler alert: het lukte niet. Hij haalde er één klein kennis detail uit en verdween achter zijn computer om verontwaardigd te zeggen “Maar hoe zo was Beethoven zwart, ik vind dat hier nergens terug????”
Tranen tranen tranen met tuiten schokkend lichaam en een groot gevoel van schaamte. Alsof het al niet erg genoeg is dat ik met een man samen ben, is het dan ook nog eens een knoert van een cliché.
Waarom heb ik de afgelopen jaren al zoveel mannen leren kennen die vaak wat ouder zijn, maar de emotionele intelligentie hebben van een zestienjarige?
En ik was het zo beu.
Ik was het het zo beu dat hij zich (en zoveel mannen rond mij) voorstelt als een makkelijke man: snel tevreden, weinig verwachtingen (lees: weinig engagement) en dat ik altijd mag lopen sleuren en onze dagen vullen, zijn problemen er mag bij nemen (met liefde!!!) en als ik dan één keer iets wil vertellen, hij zelfs dan niet voor mij kan betekenen wat hij zou moeten.
Zelfs later die dag slaagde hij er nog in om zelf in de slachtofferrol te kruipen, zich duizend keer verontschuldigend in de hoop dat ik zou zeggen: “Het is niet erg”.
Ik was het het zo beu dat hij zich (en zoveel mannen rond mij) voorstelt als een makkelijke man: snel tevreden, weinig verwachtingen (lees: weinig engagement) en dat ik altijd mag lopen sleuren en onze dagen vullen, zijn problemen er mag bij nemen (met liefde!!!) en als ik dan één keer iets wil vertellen, hij zelfs dan niet voor mij kan betekenen wat hij zou moeten.
Zelfs later die dag slaagde hij er nog in om zelf in de slachtofferrol te kruipen, zich duizend keer verontschuldigend in de hoop dat ik zou zeggen: “Het is niet erg”.
Wel, het is wél erg.
Dat dit mijn leven is, is wel erg. Dat ik alles moet herformuleren voor dat ze het begrijpen, is ook erg. En dat ik pijn heb en er daar bovenop nog eens verwacht wordt dat ik hen troost voor wat zij gedaan hebben, is ook erg.
En dat als ik er over wil praten, de ene helft van de mensen éxact hetzelfde verhaal heeft, en de andere helft hautain zegt “Oh, de mijne doet dat niet, hoor.” alsof we het over een alleenstaand geval hebben, en geen maatschappelijke structuur.
Dat dit mijn leven is, is wel erg. Dat ik alles moet herformuleren voor dat ze het begrijpen, is ook erg. En dat ik pijn heb en er daar bovenop nog eens verwacht wordt dat ik hen troost voor wat zij gedaan hebben, is ook erg.
En dat als ik er over wil praten, de ene helft van de mensen éxact hetzelfde verhaal heeft, en de andere helft hautain zegt “Oh, de mijne doet dat niet, hoor.” alsof we het over een alleenstaand geval hebben, en geen maatschappelijke structuur.
Maar dinsdagochtend deed ik het dus, ik herformuleerde, en zijn frank viel. En de rest van deze week was echt geweldig, met engagement langs beide kanten, en momenten samen die zo mooi waren, een ongecompliceerde verliefdheid. Gesprekken waar ik zoveel uit haalde, vragen die mezelf in vraag durfden stellen. Want hoewel ik veel op hem af geef (dit is geen verontschuldiging meiden, ik meen alles wat ik zeg), zegt hij vaak de dingen die me verder laten denken en ben ik daarbovenop stapelzot van hem. Het is gênant, ik weet het.
Maar vanwaar komt dit? Waarom kunnen zoveel mannen zo slecht om met emoties, en gaan ze altijd in dezelfde cirkel van paniek - slachtofferrol- gaslighten àls zij iets verkeerds deden? Waar is hun agency en accountability in dit hele verhaal?
Ik denk de laatste tijd veel na over hoe ik mijn kinderen genderneutraal kan opvoeden. Misschien kan ik ze zo al niet opzadelen met deze bagger genaamd heteronormativiteit. Ik ben nog niet verder geraakt in de denkoefening dan dat ik het altijd zal hebben over mijn baby, mijn kind en op het geboortekaartje zal zetten “gelieve geen interesse te tonen in de genitaliën van onze baby en geef een seintje als je wilt langskomen.”