Mijn gsm toont me de laatste tijd random herinneringen in de vorm van foto’s die ik nam de afgelopen jaren. Zo kwam ik tot de conclusie dat het intussen al meer dan een jaar geleden is dat ik naar de voorstelling Marat/Sade van het Duitse performance collectief Monster Truck ben gaan kijken in NTGent. Ik was daar met een doel. Toen ik hun vorige stuk Sorry in de Beursschouwburg zag, een samenwerking met de Nigeriaanse choreograaf Segun Adefilia, viel ik helemaal van mijn stoel hoe ingenieus die voorstelling in elkaar zat.
Op een witte speelplaats ontmoeten vijf jonge, magere jongens uit Bariga een kolossale, witte man uit Duitsland. Jeugdige onschuld ontmoet de spreekwoordelijke vreemdeling die de kinderen chocolade aanbiedt; postkoloniale hopeloosheid staat tegenover de stereotiepe belichaming van de koloniale schuld van Europa, hedendaagse Nigeriaanse dans treft Europees conceptueel theater.
De performance Sorry - een samenwerking tussen de Berlijnse performance-groep Monster Truck en de Nigeriaanse choreograaf Segun Adefila - ontvouwt zich als een bijzondere horrorfilm én als een interculturele ontmoeting geënsceneerd als een nachtmerrie-achtig spel zonder grenzen.
Wie is de uiteindelijke winnaar? Wie zal afhankelijk zijn van wie? Wie profiteert van deze ontmoeting en hoe? En wie is de vampier die de andere leeg zuigt?
© https://beursschouwburg.be/nl/events/sorry/
© https://beursschouwburg.be/nl/events/sorry/
Het voelde voor mij alsof er voor het eerst een stuk mét de mensen werd gemaakt, in plaats van enkel òver hen. Dat ze niet zomaar bijfiguren waren om een grote morele kwestie aan te halen, maar dat er eindelijk ruimte was voor het vertellen van een eigen verhaal. Twee vriendinnen van mij, Kapinga en Mingtje zijn samen met de Minus One bezig met het bouwen van een community met net die naam, Nothing About Us Without Us. Het wordt alsmaar duidelijker dat je engageren zonder echt te luisteren te zijn niet werkt.
Maar terug naar die 22e oktober in 2019.
Mijn doel: een stageplaats verzilveren bij Monster Truck.
Marat/Sade werd samen gemaakt met mensen met een beperking uit Bochum in Duitsland. In het kader van Marquis de Sade die in een psychiatrische instelling een stuk schrijft voor zijn mede-patiënten over de dood van Marat, worden er allerlei vragen gesteld. Wat is dat nu, een beperking? Wat is gezond zijn? Wat is ziek zijn? Wat is de dunne lijn en naar welke kant helt die over?
De oudere mensen naast ons in de schouwburg waren minder fan. De fenomenale drag queen die uit een opblaasbaar-krokodil-springkasteel klom op torenhoge hakken werd hen teveel, en ze vertrokken. Staat bij mij in de top tien van meest iconische beelden, maar goed.
Wij waren des te meer overtuigd.
Na de voorstelling waren we druk aan het nabespreken, en stelde ik mijn plan om de artistieke leidster van de voorstelling te benaderen steeds uit. Ze was aan het praten met een dramaturg van NTGent, die ik na een heel awkward gesprek op een personeelsfeest zoveel mogelijk probeer te vermijden. Mijn gezelschap bleef zeggen dat ik het gewoon moest doen, en toen de schouwburg bijna sloot en ze richting de uitgang ging, kon ik niet anders dan naar binnen spurten en als een gek mezelf in een halve adem voor te stellen:
“Hello, I’m Anaïs, sorry that I am creeping up on you, but I really like your work.”
Bleek Sahar één van de liefste mensen ooit te zijn, en we hadden een heel fijn gesprek over wat het is om performances te maken, en dat ik haar zeker moest mailen voor een stageplek. Achteraf gaf ze me een knuffel (een knuffel van iemand die je niet kent, can you imagine that right now?) en na wat mailverkeer was alles in kannen en kruiken. Ze ging me op de hoogte houden welke productie ze waar zouden doen (in Hamburg? Of Berlijn? Yes please!!!) en ik was zo blij met het resultaat. Ik zou bij een internationaal gezelschap een spelstage doen in mijn eerste masterjaar.
But, if two plus two is four, and five plus five is ten, then wtf is this?
Corona.
Maar terug naar die 22e oktober in 2019.
Mijn doel: een stageplaats verzilveren bij Monster Truck.
Marat/Sade werd samen gemaakt met mensen met een beperking uit Bochum in Duitsland. In het kader van Marquis de Sade die in een psychiatrische instelling een stuk schrijft voor zijn mede-patiënten over de dood van Marat, worden er allerlei vragen gesteld. Wat is dat nu, een beperking? Wat is gezond zijn? Wat is ziek zijn? Wat is de dunne lijn en naar welke kant helt die over?
De oudere mensen naast ons in de schouwburg waren minder fan. De fenomenale drag queen die uit een opblaasbaar-krokodil-springkasteel klom op torenhoge hakken werd hen teveel, en ze vertrokken. Staat bij mij in de top tien van meest iconische beelden, maar goed.
Wij waren des te meer overtuigd.
Na de voorstelling waren we druk aan het nabespreken, en stelde ik mijn plan om de artistieke leidster van de voorstelling te benaderen steeds uit. Ze was aan het praten met een dramaturg van NTGent, die ik na een heel awkward gesprek op een personeelsfeest zoveel mogelijk probeer te vermijden. Mijn gezelschap bleef zeggen dat ik het gewoon moest doen, en toen de schouwburg bijna sloot en ze richting de uitgang ging, kon ik niet anders dan naar binnen spurten en als een gek mezelf in een halve adem voor te stellen:
“Hello, I’m Anaïs, sorry that I am creeping up on you, but I really like your work.”
Bleek Sahar één van de liefste mensen ooit te zijn, en we hadden een heel fijn gesprek over wat het is om performances te maken, en dat ik haar zeker moest mailen voor een stageplek. Achteraf gaf ze me een knuffel (een knuffel van iemand die je niet kent, can you imagine that right now?) en na wat mailverkeer was alles in kannen en kruiken. Ze ging me op de hoogte houden welke productie ze waar zouden doen (in Hamburg? Of Berlijn? Yes please!!!) en ik was zo blij met het resultaat. Ik zou bij een internationaal gezelschap een spelstage doen in mijn eerste masterjaar.
But, if two plus two is four, and five plus five is ten, then wtf is this?
Corona.