Ik maakte vorige week een inschattingsfout. Dat deed ik door de blogpost in twee op te splitsen, zonder het tweede deel al te schrijven. Ik vergat mijn eigen wisselvalligheid.
Ik vergat hoe onderhevig ik soms ben aan een moment, en hoe dat moment dan gecontroleerd wordt door de absolute emotie. Verdriet, woede, frustratie. (Hormonen? Als ik een hele dag in een dekentje op de zetel wil liggen, wenend om het minste, dan is dat mijn volste recht. Het heeft bovendien iets heel gezelligs. 10/10 would recommend.)
Ik wilde vandaag schrijven over hoe beu ik het ben. Ik werk al drie jaar heel hard, om mijn vijfjarenplan in realiteit om te zetten. En ik zag een heleboel opportuniteiten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Alle vergaderingen en plannen in februari en begin maart, werden een martelgang tot het mini-evenement dat ze werden, of de afgelasting. Geen Nieuw-Zeeland, geen (volgroeide) Copacobana, geen analoog Mu.ZINE, geen summerschools (mentaal kon ik het online niet aan) en geen eindjury voor veel volk.
Ik heb mijn bachelorproef voor tien mensen gespeeld. Dat is het. En het zijn er tien omdat ik een clandestien toonmoment georganiseerd heb de dag voordien. Een eindwerk met grote onderscheiding en tien mensen, waarvan de helft illegaal, hebben het gezien.
Die avond was ik zo kapot van weken te werken en te huilen, dat we gepland hadden om dan onze nieuwe katjes te gaan halen. We reden op ons gemak naar Brugge, speelden een avond met zeven kittens, er namen er twee mee naar Ledeberg. Zo schuw als ze toen waren, zo zijn ze nu niet meer van ons weg te slaan. Ze willen haast niets anders dan knuffelen. (Blij dat we hier wel nog over vooruitgang kunnen spreken.)
Ik denk er vanuit te kunnen gaan, nu Monster Truck al een maand niet meer antwoordt, dat er geen buitenlandse stage zal plaatsvinden. Als ik naar mijn andere mails kijk, wordt een binnenlandse stage al een moeilijke bevalling.
Ik heb mijn bachelorproef voor tien mensen gespeeld. Dat is het. En het zijn er tien omdat ik een clandestien toonmoment georganiseerd heb de dag voordien. Een eindwerk met grote onderscheiding en tien mensen, waarvan de helft illegaal, hebben het gezien.
Die avond was ik zo kapot van weken te werken en te huilen, dat we gepland hadden om dan onze nieuwe katjes te gaan halen. We reden op ons gemak naar Brugge, speelden een avond met zeven kittens, er namen er twee mee naar Ledeberg. Zo schuw als ze toen waren, zo zijn ze nu niet meer van ons weg te slaan. Ze willen haast niets anders dan knuffelen. (Blij dat we hier wel nog over vooruitgang kunnen spreken.)
Ik denk er vanuit te kunnen gaan, nu Monster Truck al een maand niet meer antwoordt, dat er geen buitenlandse stage zal plaatsvinden. Als ik naar mijn andere mails kijk, wordt een binnenlandse stage al een moeilijke bevalling.
Maar nu, as we speak, heb ik er vrede mee genomen. Ik slaag er wonderwel in om de toekomst niet meer zo voorop te plaatsen, en ik speculeer niet meer wanneer we hier eindelijk vanaf zijn. Ik heb mijn week duidelijker ingepland, met duidelijke werkmomenten, in drie delen. Het eerste deel van de week ben ik bij mijn lief, dan is die tijd ook voor ons. Het tweede deel ben ik op mijn kot, en wandel ik veel met vrienden (naast het werken). Het derde deel ben thuis in Moere, en hou ik me twee dagen bezig met de week af te ronden. Op woensdag en vrijdag geef ik les.
Af en toe heb ik zelf les.
Ik heb mijn haar weer gekleurd, een mix van Blue Lagoon en Atlantic Blue. Ik schrijf veel. Het lukt wel. Ik wil niet meer heel de tijd schreeuwen en/of zagen.
Af en toe heb ik zelf les.
Ik heb mijn haar weer gekleurd, een mix van Blue Lagoon en Atlantic Blue. Ik schrijf veel. Het lukt wel. Ik wil niet meer heel de tijd schreeuwen en/of zagen.
Note to self: stop met speculeren.
In welk kamp bevinden jullie zich nu? Op welke schommeling? Ligt het aan ons? Ligt het aan Corona? Om welke opportuniteiten zijn jullie aan het rouwen? Om wat zijn jullie blij?