De werken die ik tot nu maakte als eindjury’s, waren altijd performances waarbij ik probeerde een zo gebalanceerd mogelijke mix te vinden tussen allerlei media. Video, tekst, bewegingen, muziek etc. en altijd iets wat ik niet kan. Zwemmen, relativeren, paaldansen, gitaar spelen.
Ik weet niet zo goed of dit de beste vorm is om te vertellen wat ik wil, te maken wat ik wil.
Ik ben bang dat ik gewoon informatie aan het opslaan ben, en niet aan het zoeken ben ik welke vorm ik ze er het best uitkrijg.
Ik schrijf, maar ook minder. Ik denk aan alle pogingen die ik ooit ondernam om een vorm te zoeken. Alle kleine aquerreltjes die ik maakte, de Wacom die ik kocht, de publicaties die ik probeerde, de aanzetten tot performances. Hoe hard ik falen haat.
De lessen die ik volg. Op dit moment: twee. Gender and Intersectionality en Studium Generale, beiden op kredietcontract. Ik leer er zoveel: over religie, en secularisatie, over hoe onze westerse schoonheidsnormen evengoed tot harmful cultural practices gerekend kunnen worden, over mijn eigen biases.
Ik vraag me heel hard af welk leven voor mij weggelegd is: het artistieke leven, het academische leven, het activistische leven.
Ik weet niet zo goed of dit de beste vorm is om te vertellen wat ik wil, te maken wat ik wil.
Ik ben bang dat ik gewoon informatie aan het opslaan ben, en niet aan het zoeken ben ik welke vorm ik ze er het best uitkrijg.
Ik schrijf, maar ook minder. Ik denk aan alle pogingen die ik ooit ondernam om een vorm te zoeken. Alle kleine aquerreltjes die ik maakte, de Wacom die ik kocht, de publicaties die ik probeerde, de aanzetten tot performances. Hoe hard ik falen haat.
De lessen die ik volg. Op dit moment: twee. Gender and Intersectionality en Studium Generale, beiden op kredietcontract. Ik leer er zoveel: over religie, en secularisatie, over hoe onze westerse schoonheidsnormen evengoed tot harmful cultural practices gerekend kunnen worden, over mijn eigen biases.
Ik vraag me heel hard af welk leven voor mij weggelegd is: het artistieke leven, het academische leven, het activistische leven.
Ik ben nog steeds niet helemaal bekomen van de vorige lockdown. Hoe ik niets wilde maken, en niet begreep dat mensen rondom mij dat wel konden.
(Heb ik echt een probleem met onze westerse schoonheidsnormen? Of vind ik make up, roze, en gezond eten gewoon heel leuk? Mijn lief zegt dat je nooit kan weten wie jij echt bent los van de maatschappij, want dat maatschappelijk kader is zo dominant voor wie bent/wordt/was.)[1]
Qua vorm en kader zit ik vast.
In de online communities waarin ik mij vaak bevind (op Instagram en Facebook) wordt er vaak opgeroepen om van deze turbulente tijden een moment te maken waarop je kan herevalueren. Veel van deze uitspraken slaan op de grote instituten, die online platforms proberen op te zetten, terwijl hun hele hiërarchische structuur vaak zo rot is als de appels in september op het grasveld in de Bijloke. Al de tijd en energie die ze in het koloniseren van de online space steken, kunnen ze ook in herstructurering steken, met een oog voor diversiteit, inclusiviteit en radicaliteit.
Vanuit dit idee heb ik zelf ook tandje bij gestoken. In het momentum van Black Lives Matter merkte ik dat ik het wat heb laten hangen, en niet zo actief meer bezig was met anti-racisme. Het voeden van de geest met nieuwe informatie om van de wereld een betere plek te willen maken, is één. Naar binnen kunnen kijken en daar durven te zien wat er allemaal los zit, is twee.
Vanuit dit idee heb ik zelf ook tandje bij gestoken. In het momentum van Black Lives Matter merkte ik dat ik het wat heb laten hangen, en niet zo actief meer bezig was met anti-racisme. Het voeden van de geest met nieuwe informatie om van de wereld een betere plek te willen maken, is één. Naar binnen kunnen kijken en daar durven te zien wat er allemaal los zit, is twee.
Ik ga al vier jaar naar een psychologe, de vierde ondertussen, en ik merkte dat ik best goed kan functioneren. Het enige wat mij echt nog het gevoel geeft heel onderhevig te zijn aan mezelf, zijn de gevoelens die ik onder geen enkele andere term naam kan geven dan hysterie. Ik liet het woord vallen, en de sprong naar psycho-analyse wel al snel gemaakt.
Hysterie. Het begint in mijn buik en het borrelt in mijn borst en neemt mijn hoofd over. Denken aan andere vrouwen. Denken aan mezelf. Vastzitten in het gevoel. Er niet uitkunnen. Ontsnappingplannen bedenken voor alles wat ik mijn leven doe. Nooit tevreden zijn. De lat voor iedereen en alles zo hoog leggen. Mezelf eindeloos saboteren.
De hele geschiedenis over hysterie [2] is er één getekend door seksisme en misogynie, dus waarom blijft dat woord dan zo plakken? En ware het niet dat dit gebruikt werd om te tonen dat vrouwen irrationele wezens zijn - volledig ten prooi aan hun hormonen, echt walgelijk in deze rationele, mannelijke, ongevoelige wereld- zou ik het niet erg vinden dat mijn baarmoeder hierbij betrokken wordt. Want die zit er. Af en toe maakt die hommeles door haar eigen binnenste wand af te breken, omdat er een gerijpt ei niet bevrucht werd.
Soms probeer ik haar onder controle te krijgen door elke dag een pil te nemen. Als er dan allerlei stofjes verwisselen, blijk ik uiteindelijk weer volledig onderhevig aan hen. Dan stop ik er weer mee voor een tijdje, bezoek een gynaecoloog, die me zegt dat er helemaal niets mis is met anticonceptie. (Waarom nemen mannen die dan niet?) En dat die hormoonstaafjes helemaal niet zo erg zijn als ze ons wijsmaken (Waarom vertelde die influencester dan dat ze toch zwanger was geworden ondanks het spiraaltje, en dat dat babystoppend ding een miskraam veroorzaakte met curettage als gevolg?)
De hele geschiedenis over hysterie [2] is er één getekend door seksisme en misogynie, dus waarom blijft dat woord dan zo plakken? En ware het niet dat dit gebruikt werd om te tonen dat vrouwen irrationele wezens zijn - volledig ten prooi aan hun hormonen, echt walgelijk in deze rationele, mannelijke, ongevoelige wereld- zou ik het niet erg vinden dat mijn baarmoeder hierbij betrokken wordt. Want die zit er. Af en toe maakt die hommeles door haar eigen binnenste wand af te breken, omdat er een gerijpt ei niet bevrucht werd.
Soms probeer ik haar onder controle te krijgen door elke dag een pil te nemen. Als er dan allerlei stofjes verwisselen, blijk ik uiteindelijk weer volledig onderhevig aan hen. Dan stop ik er weer mee voor een tijdje, bezoek een gynaecoloog, die me zegt dat er helemaal niets mis is met anticonceptie. (Waarom nemen mannen die dan niet?) En dat die hormoonstaafjes helemaal niet zo erg zijn als ze ons wijsmaken (Waarom vertelde die influencester dan dat ze toch zwanger was geworden ondanks het spiraaltje, en dat dat babystoppend ding een miskraam veroorzaakte met curettage als gevolg?)
De Egyptenaren geloofden vroeger dat hysterie veroorzaakt werd door een te weinig bevloeiing van de baarmoeder, wat er voor zorgde dat de baarmoeder op schok ging door het lichaam. Het zweefde daar maar wat rond, en bracht alles in de war. Als genezing schreven ze een huwelijk voor, om de bevloeiing zo constant te houden. [3]
(Is de oplossing van mijn hysterische gevoelens een man? Ik lijk soms te denken dat die eerder de oorzaak zijn.)
Anatomie werd een ding, en later probeerde Freud het op een andere manier, door te praten. Daarmee hebben we ook wel het enige positieve aan zijn verhaal gehad. Voor de rest linkte hij ALLES aan de kindertijd en je ouders, en betrok dit allemaal in een uiterst mannelijk beeld. Ik probeer veel te lezen over hysterie en psychoanalyse, en heel vaak begrijp ik het gewoon niet. Alles slaat zodanig op het individu, dat de grote maatschappelijke structuren precies vergeten worden.
Penisnijd, castratieangst, de fallus is je moeder, haar baarmoeder is hol.
Alles is penetratie en seks.
Ik geloof er niets van.
Ik geloof er niets van.
(Ik zeg al jaren: penisnijd is een scam. )
--------------------------------------
[1] Zie Foucault en Butler
[2] Hysterie komt van het Griekse woord Hystera, wat baarmoeder betekent
[3] Verhaeghe, P. (1987). Tussen hysterie en vrouw. Acco.
Ik lees op dit moment:
Warda El Kaddouri - Dominantie, waarom we denken wat we denken
Sonia Chiriaco - Verpletterd Verlangen
bell hooks - Men, Masculinity and Love