ELITIST GIRL OF YOUR DREAMS
DEEL 1/6
Anaïs Maes
DEEL 1/6
Anaïs Maes
De derde brief die ik schreef aan Alessandro Baricco:
11/03/2019
Beste meneer Baricco,
Ik heb nagedacht, en hoewel ik misschien niet kan zeggen hoe anderen moeten veranderen, kan ik wel bij mezelf beginnen. Zoals meneer Gwyn heb ik dingen opgelijst die ik nooit meer zal doen.
1. Ik zal nooit meer vlees of vis eten
2. Ik zal nooit meer kleren kopen die vervaardigd zijn door arbeiders die een hongerloon betaald worden
3. Ik zal nooit meer een plastic zakje kopen om mijn groenten in te doen
4. Ik zal nooit meer shampoo en tandpasta in flessen kopen
5. Ik zal nooit meer plastieken flesjes water kopen
6. Ik zal nooit meer tegen dikke mensen zeggen dat ze misschien eens dit iets heel duidelijk dat iedereen weet moeten proberen
7. Ik zal nooit meer denken dat ik het ethisch gezien bij het rechte eind heb
8. Ik zal nooit meer boos kijken als iemand mij kritiek geeft
9. Ik zal nooit meer jaloers zijn om het succes van iemand anders
10. Ik zal me nooit meer gelukkig voelen door enkel en alleen met de ‘juiste’ mensen te praten
11. Ik zal nooit meer blij zijn dat ik meer mensen ken op een evenement dan de anderen 12. Ik zal nooit meer zeggen dat het gross van de bevolking te dom is om dingen te snappen
13. Ik zal nooit meer zeggen dat een natuurramp nodig is voor dat die domme mensen zullen begrijpen wat er op het spel staat
14. Ik zal nooit meer zeggen dat nationalisme iets is voor domme mensen, die niet nadenken
15. Ik zal mezelf nooit meer avant-garde noemen
16. Ik zal nooit meer kunst maken omwille van de simpele reden dat iemand van mij vraagt om dat te doen.
2. Ik zal nooit meer kleren kopen die vervaardigd zijn door arbeiders die een hongerloon betaald worden
3. Ik zal nooit meer een plastic zakje kopen om mijn groenten in te doen
4. Ik zal nooit meer shampoo en tandpasta in flessen kopen
5. Ik zal nooit meer plastieken flesjes water kopen
6. Ik zal nooit meer tegen dikke mensen zeggen dat ze misschien eens dit iets heel duidelijk dat iedereen weet moeten proberen
7. Ik zal nooit meer denken dat ik het ethisch gezien bij het rechte eind heb
8. Ik zal nooit meer boos kijken als iemand mij kritiek geeft
9. Ik zal nooit meer jaloers zijn om het succes van iemand anders
10. Ik zal me nooit meer gelukkig voelen door enkel en alleen met de ‘juiste’ mensen te praten
11. Ik zal nooit meer blij zijn dat ik meer mensen ken op een evenement dan de anderen 12. Ik zal nooit meer zeggen dat het gross van de bevolking te dom is om dingen te snappen
13. Ik zal nooit meer zeggen dat een natuurramp nodig is voor dat die domme mensen zullen begrijpen wat er op het spel staat
14. Ik zal nooit meer zeggen dat nationalisme iets is voor domme mensen, die niet nadenken
15. Ik zal mezelf nooit meer avant-garde noemen
16. Ik zal nooit meer kunst maken omwille van de simpele reden dat iemand van mij vraagt om dat te doen.
Met vriendelijke groeten
Anaïs Maes
Een manifest schrijven is op voorhand weten dat je zal mislukken. Sinds 3 maart 2019 heb ik ontelbare euro’s aan make-up gespendeerd die in plastieken verpakkingen zat, toen ik mijn haar blondeerde zijn er ettelijke flessen paarse shampoo doorgevlogen en vorige week nog ben ik gaan funshoppen naar de Zara. Ik ben bovendien nog steeds op zoek naar mildheid voor anderen, en voor mezelf.
Die brieven aan Baricco waren dagboekfragmenten gericht aan één persoon. Ik heb ze nooit echt verstuurd. Ik denk dat hij ook nooit zoveel voor mij had kunnen betekenen als hij zichzelf was, en niet wat ik ervan maakte in mijn hoofd.
Het jaar 2018 was een woelig jaar. Het voelt raar om dit te zeggen in het midden van 2020, een jaar getekend door gezondheids- en sociale crisissen. Maar 2018 was mijn persoonlijke 2020.
Ik leerde Karel erin kennen, de compositiestudent die in mijn privéberichten op Instagram een foto doorstuurde van exact hetzelfde boek dat ik toen aan het lezen was, Max, Micha en het TET-offensief van Johan Hallstad. Er stond een quote in over Beethoven, ik weet zelfs al niet meer wat. Hij had meteen mijn aandacht. Achteraf biechtte hij op dat hij dat boek helemaal niet aan het lezen was, maar gewoon een excuus zocht om mij een berichtje te sturen. Karel was alles wat ik niet was: zelfverzekerd, hardwerkend, ambitieus. Een doorzetter, iemand die wist wat hij wilde (ik) en daar alles voor zou doen om dat te krijgen (gelukt.) En ook zoveel wat ik wel was: uit een gezin met één broer en één zus, twee ouders die nog steeds samen zijn, moeder hoogopgeleid, witte middenklasse, platteland.
Ik heb drie maanden amper gegeten, na dat berichtje. Dat noemen ze dus verliefd worden. Ik ben beginnen wenen op een rampzalige tekenjury, omdat hij me de dag voordien vertelde dat hij misschien op Erasmus zou gaan. De tekendocent, Emmanuel, verzekerde me dat het op mijn leeftijd allemaal heel erg leek, maar dat het met de jaren wel beter zou worden. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of me dat troost, of net bang heel bang maakt.
Niet kunnen eten, een opflakkering van mijn chronische klierkoorts en mijn allereerste jury Performance in het vooruitzicht. Het was niet enkel mijn allereerste jury Performance, het was de allereerste jury voor iedereen. De richting was nieuw, de docenten waren nieuw, de studenten eveneens. Mijn werk heette Swimmingpool (2018).
-----------------------------------------------------------------
Volgende week, deel twee Swimmingpool (2018)
Het jaar 2018 was een woelig jaar. Het voelt raar om dit te zeggen in het midden van 2020, een jaar getekend door gezondheids- en sociale crisissen. Maar 2018 was mijn persoonlijke 2020.
Ik leerde Karel erin kennen, de compositiestudent die in mijn privéberichten op Instagram een foto doorstuurde van exact hetzelfde boek dat ik toen aan het lezen was, Max, Micha en het TET-offensief van Johan Hallstad. Er stond een quote in over Beethoven, ik weet zelfs al niet meer wat. Hij had meteen mijn aandacht. Achteraf biechtte hij op dat hij dat boek helemaal niet aan het lezen was, maar gewoon een excuus zocht om mij een berichtje te sturen. Karel was alles wat ik niet was: zelfverzekerd, hardwerkend, ambitieus. Een doorzetter, iemand die wist wat hij wilde (ik) en daar alles voor zou doen om dat te krijgen (gelukt.) En ook zoveel wat ik wel was: uit een gezin met één broer en één zus, twee ouders die nog steeds samen zijn, moeder hoogopgeleid, witte middenklasse, platteland.
Ik heb drie maanden amper gegeten, na dat berichtje. Dat noemen ze dus verliefd worden. Ik ben beginnen wenen op een rampzalige tekenjury, omdat hij me de dag voordien vertelde dat hij misschien op Erasmus zou gaan. De tekendocent, Emmanuel, verzekerde me dat het op mijn leeftijd allemaal heel erg leek, maar dat het met de jaren wel beter zou worden. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of me dat troost, of net bang heel bang maakt.
Niet kunnen eten, een opflakkering van mijn chronische klierkoorts en mijn allereerste jury Performance in het vooruitzicht. Het was niet enkel mijn allereerste jury Performance, het was de allereerste jury voor iedereen. De richting was nieuw, de docenten waren nieuw, de studenten eveneens. Mijn werk heette Swimmingpool (2018).
-----------------------------------------------------------------
Volgende week, deel twee Swimmingpool (2018)