Als een docente je vraagt voor een podcast over vrouwelijkheid met best beroemde Belgische kunstenaressen, wat zeg je dan?
Je voelt je gevleid, denkt dat je misschien een inbreng zal hebben over je eerder 'femme' dan 'female' kant, en dat het een leuk onderonsje wordt. Je zegt ja.
Je komt toe en je wordt vier uur lang gegaslight door gatekeepende girlbosses.
Je voelt je gevleid, denkt dat je misschien een inbreng zal hebben over je eerder 'femme' dan 'female' kant, en dat het een leuk onderonsje wordt. Je zegt ja.
Je komt toe en je wordt vier uur lang gegaslight door gatekeepende girlbosses.
GASLIGHT
De opzet is simpel: je brengt allemaal een fragment mee dat jouw leven als kunstenaar beïnvloed heeft. Uit een boek, uit een film, uit een gedicht, je kiest maar. Het is belangrijk dat het voor jou veel betekent.
Je komt toe op een appartement op de 27e verdieping van de Europatoren in Oostende en vindt meteen aansluiting bij de mensen die vriendelijk en open zijn. Je kent een paar dezelfde mensen, het is altijd een kleine wereld.
Het gesprek begint en je luistert naar hoe mensen zich kwetsbaar opstellen. Je bent erg benieuwd naar wat de keerpunten zijn in de levens van de anderen. Je krijgt er niet eens de kans toe, want na elk fragment volgt een bitsige discussie die een ander start omdat die vindt dat die het beter begrepen heeft.
Wat jij voelt? Dat is verkeerd. De maker bedoelde het zo.
Het fragment dat je zelf mee hebt gaat voor jou over seksisme, over queerness, over de machtsverhoudingen die mannen zo graag opstellen tegenover mensen zoals jij. Maar je bent verkeerd, Een Schrijfster kent de schrijver van het fragment dat je meebracht. Ze misgendert hem aan de lopende band, maar ze kent hem en hij heeft het zo niet bedoeld. Geen feminisme, geen queerness, gewoon een grotesk stijlfiguur.
Stel je niet aan, jong persoon, ik ben al wat ouder, al die dingen waar jij over nadenkt? Dat slijt wel, hoor.
De vrouwen van kleur die aan tafel zitten? Daar luisteren we niet naar, die onderbreken we. Een Schilderes beslist dat micro-agressie alleen niet genoeg is, en gooit nog een paar directe racistische opmerkingen hun kant op.
Een mentale ziekte? Die kennen wij beter, want WIJ zijn OOIT samen geweest met iemand die die ziekte OOK had.
Iemand praat over privilege, maar ze heeft ons verkeerd begrepen.
We hebben het helemaal niet over privilege, we hebben het over het edele beroep van kunst maken. We zijn tenslotte allemaal vrouwen (hogh, niet echt) en we staan allemaal op dezelfde lijn (allesbehalve, eigenlijk).
Je wilt naar huis.
Je komt toe op een appartement op de 27e verdieping van de Europatoren in Oostende en vindt meteen aansluiting bij de mensen die vriendelijk en open zijn. Je kent een paar dezelfde mensen, het is altijd een kleine wereld.
Het gesprek begint en je luistert naar hoe mensen zich kwetsbaar opstellen. Je bent erg benieuwd naar wat de keerpunten zijn in de levens van de anderen. Je krijgt er niet eens de kans toe, want na elk fragment volgt een bitsige discussie die een ander start omdat die vindt dat die het beter begrepen heeft.
Wat jij voelt? Dat is verkeerd. De maker bedoelde het zo.
Het fragment dat je zelf mee hebt gaat voor jou over seksisme, over queerness, over de machtsverhoudingen die mannen zo graag opstellen tegenover mensen zoals jij. Maar je bent verkeerd, Een Schrijfster kent de schrijver van het fragment dat je meebracht. Ze misgendert hem aan de lopende band, maar ze kent hem en hij heeft het zo niet bedoeld. Geen feminisme, geen queerness, gewoon een grotesk stijlfiguur.
Stel je niet aan, jong persoon, ik ben al wat ouder, al die dingen waar jij over nadenkt? Dat slijt wel, hoor.
De vrouwen van kleur die aan tafel zitten? Daar luisteren we niet naar, die onderbreken we. Een Schilderes beslist dat micro-agressie alleen niet genoeg is, en gooit nog een paar directe racistische opmerkingen hun kant op.
Een mentale ziekte? Die kennen wij beter, want WIJ zijn OOIT samen geweest met iemand die die ziekte OOK had.
Iemand praat over privilege, maar ze heeft ons verkeerd begrepen.
We hebben het helemaal niet over privilege, we hebben het over het edele beroep van kunst maken. We zijn tenslotte allemaal vrouwen (hogh, niet echt) en we staan allemaal op dezelfde lijn (allesbehalve, eigenlijk).
Je wilt naar huis.
GATEKEEP
Er wordt een pauze gehouden, je zucht tegen de persoon naast je, waarvan je voelt dat je elkaar begrijpt (in de mate van het mogelijke, want je erkent dat jullie intersecties anders liggen) en je zegt “Waarom zijn wij hier?”.
Zij zegt: “Voor het geld.”
Je ogen nemen twee keer hun omvang aan en je fluistert al roepend “Jij wordt betaald?” Je ziet haar gezicht even geshockeerd kijken en zij stamelt: “jij niet??” Een andere persoon waar je je veilig bij voelt zegt “Jij wordt niet betaald?” en je moet even naar buiten. Je vraagt je af waarom jij geen geld krijgt, maar je kan er je wat bij voorstellen. (Lieve lezers, jullie begrijpen dat je niet kan vertellen hoeveel andere mensen verdienen, maar jullie weten dat het niet weinig is).
Je telt af. Je hoopt dat het gesprek misschien een flauwe start nam en dat het beter zal worden, maar dat wordt het niet.
Er wordt een pauze gehouden, je zucht tegen de persoon naast je, waarvan je voelt dat je elkaar begrijpt (in de mate van het mogelijke, want je erkent dat jullie intersecties anders liggen) en je zegt “Waarom zijn wij hier?”.
Zij zegt: “Voor het geld.”
Je ogen nemen twee keer hun omvang aan en je fluistert al roepend “Jij wordt betaald?” Je ziet haar gezicht even geshockeerd kijken en zij stamelt: “jij niet??” Een andere persoon waar je je veilig bij voelt zegt “Jij wordt niet betaald?” en je moet even naar buiten. Je vraagt je af waarom jij geen geld krijgt, maar je kan er je wat bij voorstellen. (Lieve lezers, jullie begrijpen dat je niet kan vertellen hoeveel andere mensen verdienen, maar jullie weten dat het niet weinig is).
Je telt af. Je hoopt dat het gesprek misschien een flauwe start nam en dat het beter zal worden, maar dat wordt het niet.
GIRLBOSS
Jullie weten intussen dat we niet luisteren naar elkaar, dus als iemand zegt dat ze op zoek naar wat 'thuis' voor haar betekent, slaat er iemand hun haken in om te zeggen dat 'thuis' niet bestaat. Die gaat zelfs verder, en zegt dat ze zich dat helemaal niet moet afvragen, want denk je dat mannen zich die vraag stellen????? Hahahaha, nee hoor, algemene hilariteit, dat doen die mannen natuurlijk helemaal niet. Mannen en vrouwen hebben trouwens andere hersenen, wist je dat? Mannen willen alles in hokjes duwen, en vrouwen zijn aardser!
Je hebt het de hele tijd al erg moeilijk met de binariteit, en je haat mannen met een passie, heel zeker, maar je kent ook mannen die zich die vraag wel stellen, mannen die ook op andere intersecties zitten. Daarnaast heb je trouwens THUIS ook een man zitten waar je erg veel van houdt, die soms erg patriarchale dingen zegt, maar die je niet kan verwijten dat hij zich niet afvraagt wat zijn plaats in de wereld is, en zeker als ally. Eén die jou helpt om je activistische zelf te zijn, op verschillende vlakken.
Maar dat had je niet mogen zeggen,
niemand mag ons helpen
we moeten het allemaal alleen doen,
de Schilderes roept “Een man moet mij niet helpen!”.
Je vraagt je af hoe die mensen in het leven staan, en of ze hulp durven vragen als ze het nodig hebben, en of ze die durven te bieden aan mensen die het moeilijker hebben, die een andere strijd te leveren hebben, die het niet zo makkelijk hebben. Je wilt niet oordelen, je bent niet kwaad, je bent alleen erg verdrietig.
(Lieve lezer, je weet het, we hebben het hier niet zo op mannen. Maar we weten ook dat dat niet betekent dat we er geen toelaten in onze kringen. Er is geen man in mijn leven die zich geen vragen stelt over zijn rol in de maatschappij, het is pompen of verzuipen: als je het niet doet, laat mij dan met rust. Laat het bij deze dus een waarschuwing zijn als je een man bent en je die vraag nog nooit gesteld hebt, geef die mensen alsjeblieft geen gelijk. Hun wereldbeeld is mogelijks nog sipper dan het onze, ga mee met ons, denk na, vul je rol in, wees een bondgenoot.)
Jullie weten intussen dat we niet luisteren naar elkaar, dus als iemand zegt dat ze op zoek naar wat 'thuis' voor haar betekent, slaat er iemand hun haken in om te zeggen dat 'thuis' niet bestaat. Die gaat zelfs verder, en zegt dat ze zich dat helemaal niet moet afvragen, want denk je dat mannen zich die vraag stellen????? Hahahaha, nee hoor, algemene hilariteit, dat doen die mannen natuurlijk helemaal niet. Mannen en vrouwen hebben trouwens andere hersenen, wist je dat? Mannen willen alles in hokjes duwen, en vrouwen zijn aardser!
Je hebt het de hele tijd al erg moeilijk met de binariteit, en je haat mannen met een passie, heel zeker, maar je kent ook mannen die zich die vraag wel stellen, mannen die ook op andere intersecties zitten. Daarnaast heb je trouwens THUIS ook een man zitten waar je erg veel van houdt, die soms erg patriarchale dingen zegt, maar die je niet kan verwijten dat hij zich niet afvraagt wat zijn plaats in de wereld is, en zeker als ally. Eén die jou helpt om je activistische zelf te zijn, op verschillende vlakken.
Maar dat had je niet mogen zeggen,
niemand mag ons helpen
we moeten het allemaal alleen doen,
de Schilderes roept “Een man moet mij niet helpen!”.
Je vraagt je af hoe die mensen in het leven staan, en of ze hulp durven vragen als ze het nodig hebben, en of ze die durven te bieden aan mensen die het moeilijker hebben, die een andere strijd te leveren hebben, die het niet zo makkelijk hebben. Je wilt niet oordelen, je bent niet kwaad, je bent alleen erg verdrietig.
(Lieve lezer, je weet het, we hebben het hier niet zo op mannen. Maar we weten ook dat dat niet betekent dat we er geen toelaten in onze kringen. Er is geen man in mijn leven die zich geen vragen stelt over zijn rol in de maatschappij, het is pompen of verzuipen: als je het niet doet, laat mij dan met rust. Laat het bij deze dus een waarschuwing zijn als je een man bent en je die vraag nog nooit gesteld hebt, geef die mensen alsjeblieft geen gelijk. Hun wereldbeeld is mogelijks nog sipper dan het onze, ga mee met ons, denk na, vul je rol in, wees een bondgenoot.)
Het is gedaan, jouw fragment was het laatste, je gaat op automatische piloot, want niets wat je zei kreeg de kans om te landen. Je kan niet snel genoeg naar buiten, je twee nieuwe vrienden hebben het door, gritsen hun spullen in een poging snel genoeg met je mee te zijn, je slaat de deur achter je dicht en je huilt, je huilt op de schouders van iemand die ondertussen de lift knop induwt, je voorzichtjes in de kleine aluminium ruimte duwt, over je rug wrijft en zegt dat ze het snapt, dat je gelijk hebt, dat we nog iets gaan drinken, dat je jezelf niets te verwijten hebt, dat je het niet kon weten. Je zou zo graag eens nieuwe vrienden willen maken op een andere basis dan een gedeeld verdriet. Maar niet vandaag. De volgende keer waarschijnlijk ook niet.