Lieve lezer
Ik ben dit weekend op activistisch weekend geweest met Jabari in Oostende. We kregen workshops waar er vragen gesteld werden over het Belgische koloniale verleden, mijn kennis van het Afrikaanse continent (te weinig), de talen (onbestaande), andere kunstvormen dan westerse (nihil), over mensen van kleur in België, we maakten posters over consent (confronterend) en stootten op verschillen (en vooroordelen).
Een bonte groep van veel verschillende mensen, met allemaal andere achtergronden en andere levens.
Er is dit weekend veel gezegd, veel besproken, veel gevoeld, en het is te snel om het allemaal al te beschouwen. Daarom herhaal ik voor mezelf (en de nieuwe mensen) het begin van mijn essayistisch dossier, Elitist Girl of your Dreams.
Deze week wil ik nadenken over alles wat ik hoorde, voelde, merkte, reflecteerde. De mail volgende week zondag: het resultaat daarvan.
Groetjes
Anaïs
Ik ben dit weekend op activistisch weekend geweest met Jabari in Oostende. We kregen workshops waar er vragen gesteld werden over het Belgische koloniale verleden, mijn kennis van het Afrikaanse continent (te weinig), de talen (onbestaande), andere kunstvormen dan westerse (nihil), over mensen van kleur in België, we maakten posters over consent (confronterend) en stootten op verschillen (en vooroordelen).
Een bonte groep van veel verschillende mensen, met allemaal andere achtergronden en andere levens.
Er is dit weekend veel gezegd, veel besproken, veel gevoeld, en het is te snel om het allemaal al te beschouwen. Daarom herhaal ik voor mezelf (en de nieuwe mensen) het begin van mijn essayistisch dossier, Elitist Girl of your Dreams.
Deze week wil ik nadenken over alles wat ik hoorde, voelde, merkte, reflecteerde. De mail volgende week zondag: het resultaat daarvan.
Groetjes
Anaïs
Mijn nieuwe pyjama van de Primark in de badkamer van jeugdverblijf De Oesterput in Oostende.
De derde brief die ik schreef aan Alessandro Baricco:
11/03/2019
Beste meneer Baricco,
Ik heb nagedacht, en hoewel ik misschien niet kan zeggen hoe anderen moeten veranderen, kan ik wel bij mezelf beginnen. Zoals meneer Gwyn heb ik dingen opgelijst die ik nooit meer zal doen.
1. Ik zal nooit meer vlees of vis eten
2. Ik zal nooit meer kleren kopen die vervaardigd zijn door arbeiders die een hongerloon betaald worden
3. Ik zal nooit meer een plastic zakje kopen om mijn groenten in te doen
4. Ik zal nooit meer shampoo en tandpasta in flessen kopen
5. Ik zal nooit meer plastieken flesjes water kopen
6. Ik zal nooit meer tegen dikke mensen zeggen dat ze misschien eens dit iets heel duidelijk dat iedereen weet moeten proberen
7. Ik zal nooit meer denken dat ik het ethisch gezien bij het rechte eind heb
8. Ik zal nooit meer boos kijken als iemand mij kritiek geeft
9. Ik zal nooit meer jaloers zijn om het succes van iemand anders
10. Ik zal me nooit meer gelukkig voelen door enkel en alleen met de ‘juiste’ mensen te praten
11. Ik zal nooit meer blij zijn dat ik meer mensen ken op een evenement dan de anderen
12. Ik zal nooit meer zeggen dat het gross van de bevolking te dom is om dingen te snappen
13. Ik zal nooit meer zeggen dat een natuurramp nodig is voor dat die domme mensen zullen begrijpen wat er op het spel staat
14. Ik zal nooit meer zeggen dat nationalisme iets is voor domme mensen, die niet nadenken
15. Ik zal mezelf nooit meer avant-garde noemen
16. Ik zal nooit meer kunst maken omwille van de simpele reden dat iemand van mij vraagt om dat te doen.
Met vriendelijke groeten
Anaïs Maes
Een manifest schrijven is op voorhand weten dat je zal mislukken. Sinds 3 maart 2019 heb ik ontelbare euro’s aan make-up gespendeerd die in plastieken verpakkingen zat, toen ik mijn haar blondeerde zijn er ettelijke flessen paarse shampoo doorgevlogen (ondertussen roze crèmespoeling voor mijn knalroze haar) en vorige week nog ben ik gaan funshoppen naar de Zara (en de Primark om een pyjama). Ik ben bovendien nog steeds op zoek naar mildheid voor anderen, en voor mezelf. En ik ben dit weekend nog maar eens geconfronteerd met mijn vooroordelen en fragiliteiten.