Beste Baricco
Ik heb je al even niet meer geschreven, waarvoor mijn excuses. Maar de waarheid is dat ik je niet echt nodig had.
En ik dacht je ook niet meer ooit nodig te hebben, ik dacht dat ik er klaar mee was: mensen die me zeiden dat ik te direct was, te feministisch, dat heus niet iedereen wakker lag van dekolonisatie en gelijkheid. De docenten die ik de laatste tijd had, de vrienden die ik maakte, het was altijd met zo’n groot wederzijds respect en dezelfde strijdvaardigheid om van deze mottige scène iets beter te maken. Het lijkt het dan alsof je je op geen enkel moment nog moet verdedigen. Ik had het mis.
En ik dacht je ook niet meer ooit nodig te hebben, ik dacht dat ik er klaar mee was: mensen die me zeiden dat ik te direct was, te feministisch, dat heus niet iedereen wakker lag van dekolonisatie en gelijkheid. De docenten die ik de laatste tijd had, de vrienden die ik maakte, het was altijd met zo’n groot wederzijds respect en dezelfde strijdvaardigheid om van deze mottige scène iets beter te maken. Het lijkt het dan alsof je je op geen enkel moment nog moet verdedigen. Ik had het mis.
Ik deed dit jaar mijn stage bij Platform-K, Monster Truck en NTGent. Al improviserend maakten we een stuk dat we tien keer speelden in het Gravensteen. Mijn spelplezier dat al een aantal jaar onder een stoffige mat lag, kwam er met zoveel kracht en zin uit. Ergo: existentiële crisis. Ik had dit al zolang niet meer gedaan, en ik was vergeten hoe graag ik het deed. Daarnaast was de collectieve aanpak van het stuk iets waar ik nog nooit zo van genoten had, en was het fysieke aspect geen bedreiging meer, maar een revelatie.
Ik schreef me in voor de eerste ronde van de toelatingsproef KASK Drama. Ik bracht een tekst gebaseerd op de quote “God should have made girls lethal when he made monster of men” van Elisabeth Hewer. Ik kan mijn monoloog niet delen, want ik vertelde eigenlijk een verhaal dat maar deels het mijne is.
Ze vroegen me of ik veel schreef en waarover, en ik antwoordde: “ik schrijf veel over liefde, seksualiteit, being a woman in patriarchy en dingen die op mijn zenuwen werken”
Man: wat werkt er op je zenuwen?
Ik: mannen.
Man: sorry.
Iedereen: *lacht*.
Man: vind je alle mannen vervelend?
Ik: niet per se, vooral het systeem man.
Man: dat snap ik, ik ook.
Fieuw.
Ik schreef me in voor de eerste ronde van de toelatingsproef KASK Drama. Ik bracht een tekst gebaseerd op de quote “God should have made girls lethal when he made monster of men” van Elisabeth Hewer. Ik kan mijn monoloog niet delen, want ik vertelde eigenlijk een verhaal dat maar deels het mijne is.
Ze vroegen me of ik veel schreef en waarover, en ik antwoordde: “ik schrijf veel over liefde, seksualiteit, being a woman in patriarchy en dingen die op mijn zenuwen werken”
Man: wat werkt er op je zenuwen?
Ik: mannen.
Man: sorry.
Iedereen: *lacht*.
Man: vind je alle mannen vervelend?
Ik: niet per se, vooral het systeem man.
Man: dat snap ik, ik ook.
Fieuw.
Daarna hadden we fysieke proeven en kwam datzelfde spelplezier weer de kop op steken. Lopen, dansen, roepen: in rechte lijn door die eerste ronde.
De tweede ronde startte met een gesprek waar ik nog altijd niet goed weet wat ik er van moet vinden. Een oude witte acteur uit een niet nadergenoemd theatercollectief dat de naam van een boerderijdier draagt, vroeg me over het formulier met allerlei vragen dat ik op voorhand moest invullen: “Je hebt een erg “woke” boekenlijst, kan je om met mensen die daar niet mee bezig zijn?”
De tweede ronde startte met een gesprek waar ik nog altijd niet goed weet wat ik er van moet vinden. Een oude witte acteur uit een niet nadergenoemd theatercollectief dat de naam van een boerderijdier draagt, vroeg me over het formulier met allerlei vragen dat ik op voorhand moest invullen: “Je hebt een erg “woke” boekenlijst, kan je om met mensen die daar niet mee bezig zijn?”
Lieve Alessandro, denk jij dat omdat ik dus geen mannen lees, ik per definitie woke en onverdraagzaam ben? Als ik u genoemd had, en Kundera, en Bukowski en Muller, zou ik dan een verdraagzaam persoon zijn? Makkelijk in de omgang. Misschien had de jury me dan een andere vraag gesteld zoals “wat is je grootste angst?”. Of zo.
Maar dat deden ze niet, want dat deed ik niet, ik noemde geen mannen, ik noemde Nelson, Machiado, Vuong, Lakmaker en hooks. Dan lijkt collectiviteit een wat hobbeliger pad.
En of ik empathie had? Of ik mannen haat?
Ik antwoordde te snel, luister ik eigenlijk wel naar wat je zegt? Luister ik ooit eigenlijk wel? Kan ik goed luisteren? Lieg ik vaak?
Ja! Ja!! Ja!!! Nee!!!
Maar dat deden ze niet, want dat deed ik niet, ik noemde geen mannen, ik noemde Nelson, Machiado, Vuong, Lakmaker en hooks. Dan lijkt collectiviteit een wat hobbeliger pad.
En of ik empathie had? Of ik mannen haat?
Ik antwoordde te snel, luister ik eigenlijk wel naar wat je zegt? Luister ik ooit eigenlijk wel? Kan ik goed luisteren? Lieg ik vaak?
Ja! Ja!! Ja!!! Nee!!!
Ik dacht dat ik het vreselijk gedaan had, dat hele gesprek. Dat ik panikeerde, en domme dingen zei. Ik voelde me echt heel slecht. Hoe ben ik de persoon die onverdraagzaam is als ik me door gekke vragen in een hoek gedreven voel waardoor ik denk dat ik mezelf in een mal moet wriemelen? Een slecht zittende mal, waar er huid boven uit zou pulken? Zoals in een broek die ik al lang ontgroeid ben. En niet in een ‘Juicy’ van Doja Cat manier, maar in een ‘Ain’t Shit’ van Doja Cat manier. Ken je Doja Cat, Alessandro? Haar nieuwe album is net uit, het heet Planet Her.
(had ik mezelf niet in de hoek moeten laten duwen? Laat jij jouw soms in de hoek duwen? Of overkomt mannen dat niet? Minder? Ooit?)
(had ik mezelf niet in de hoek moeten laten duwen? Laat jij jouw soms in de hoek duwen? Of overkomt mannen dat niet? Minder? Ooit?)
Maar blijkbaar heb ik het niet upgefucked, want ik ben toegelaten. Ik kreeg mijn feedback twee dagen later en in de woorden van mijn papa: “Amai liefje, dat is geen evaluatie maar een lofzang.”
(Er valt iets te zeggen over iemand het ene moment erg slecht te laten voelen, en het volgende te love bomben. We blijven in een instituut natuurlijk.)
(Er valt iets te zeggen over iemand het ene moment erg slecht te laten voelen, en het volgende te love bomben. We blijven in een instituut natuurlijk.)
Maar met uitzondering van dit gesprek heb ik mij heel erg geamuseerd met de dansopdrachten, improvisatie, beweging, de andere kandidaten, en uiteindelijk mijn nieuwe klasgenoten. Ik ben ook erg blij met de uitslag en de feedback. Er stond dat ik wat meer uit mijn kot moet komen, en verrassing:
Spraak: Voldoende mogelijkheden. West-Vlaams accent. Geen obstakels.
Niets wat we nog niet wisten.
Maar dus eind goed al goed Alessandro, klaar voor de zomer.
En in september 1e bachelor KASK Drama.
Spraak: Voldoende mogelijkheden. West-Vlaams accent. Geen obstakels.
Niets wat we nog niet wisten.
Maar dus eind goed al goed Alessandro, klaar voor de zomer.
En in september 1e bachelor KASK Drama.
Dank je wel
Met vriendelijke groeten
Anaïs Maes
(Zij/die)
———