Tussen kracht en fragiliteit
Ik rijd van Ledeberg naar mijn appartment in Dampoort op de Gentse ring, met als enig doel een paper te schrijven die dit weekend af moet, wanneer er mij plots een Fiat Transit voorbij steekt met in grote, sierlijke letters: “Dolce Forte”.
Eronder staat er ‘vlees specialiteiten’ en een foto van een biefstuk (denk ik?). Ik ken net genoeg Italiaans om te weten dat Dolce Forte ‘zachte kracht’ betekent.
Hoewel ik weinig met vlees heb, anders dan walging, kan ik inzien wat ze bedoelen met die woorden. Ik link het meteen aan de inhoud van het seminarie waar ik de paper voor moet schrijven. Het heette "A Work of Art has no Sex" en we onderzochten de band tussen force and fragility in de werken van vrouwelijke kunstenaressen. Ik realiseer me dat ik nog altijd niet goed voor mezelf uitgemaakt hebt wat de relatie tussen die twee woorden is.
Zijn het polen? Is het een spectrum? Is het een binair stelsel? Wat is de link met het titel van dit seminarie? “A work of art has no sex”.
(Ik realiseer me dat ik een mail naar de docente, Sofie, “a work of sex has no art” schreef, en dat verwart me nog meer. Ik denk dat ik haar ook verwarde, want ik vroeg of ik mijn paper in het Nederlands én het Engels mocht schrijven, door elkaar.)
Eronder staat er ‘vlees specialiteiten’ en een foto van een biefstuk (denk ik?). Ik ken net genoeg Italiaans om te weten dat Dolce Forte ‘zachte kracht’ betekent.
Hoewel ik weinig met vlees heb, anders dan walging, kan ik inzien wat ze bedoelen met die woorden. Ik link het meteen aan de inhoud van het seminarie waar ik de paper voor moet schrijven. Het heette "A Work of Art has no Sex" en we onderzochten de band tussen force and fragility in de werken van vrouwelijke kunstenaressen. Ik realiseer me dat ik nog altijd niet goed voor mezelf uitgemaakt hebt wat de relatie tussen die twee woorden is.
Zijn het polen? Is het een spectrum? Is het een binair stelsel? Wat is de link met het titel van dit seminarie? “A work of art has no sex”.
(Ik realiseer me dat ik een mail naar de docente, Sofie, “a work of sex has no art” schreef, en dat verwart me nog meer. Ik denk dat ik haar ook verwarde, want ik vroeg of ik mijn paper in het Nederlands én het Engels mocht schrijven, door elkaar.)
Of zijn het twee van meerdere lagen die een mens kan bevatten; die een werk kan bevatten? Naast de kwaliteiten van de grote spin (Louise Bourgeois), de stijlfiguren in een kortverhaal (Marguerite Dumas), het uitgesproken activisme in een essay (Audre Lorde) of een invloedrijk videowerk dat generaties aan andere artiesten zal inspireren (Pippilotti Rist)? Allemaal kunstenaressen die we zagen, die zich op de spanningsboog van kracht en fragiliteit bevinden.
Wat is kracht en wat is fragiliteit in mijn eigen werk?
Ik denk alles. Kracht is humor, is feiten, is gevoelens, is dialogen. Fragiliteit is humor, is feiten, is gevoelens, is dialogen.
Als ik je vertel over de dingen die mij overkwamen, laat ik ruimte voor interpratie. Het publiek, de lezers, de luisteraars mogen mijn mopjes, mijn bedenkingen, mijn trauma’s een betekenis geven. Mijn lief vraagt mij soms waarom ik mijn teksten in bedekte termen schrijf, en ik antwoord “Omdat ik niet wil dat mensen hier hun eigen verhaal van zullen maken, want het is het mijne.” En andere keren zal ik tot in detail gaan, omdat ik vind dat het publiek er het hunne van moet kunnen maken.
Is het iets masochistisch? Je leven tentoonstellen als een vis in een vijver waar iedereen naar hartenlust in hengelt?
Wat is kracht en wat is fragiliteit in mijn eigen werk?
Ik denk alles. Kracht is humor, is feiten, is gevoelens, is dialogen. Fragiliteit is humor, is feiten, is gevoelens, is dialogen.
Als ik je vertel over de dingen die mij overkwamen, laat ik ruimte voor interpratie. Het publiek, de lezers, de luisteraars mogen mijn mopjes, mijn bedenkingen, mijn trauma’s een betekenis geven. Mijn lief vraagt mij soms waarom ik mijn teksten in bedekte termen schrijf, en ik antwoord “Omdat ik niet wil dat mensen hier hun eigen verhaal van zullen maken, want het is het mijne.” En andere keren zal ik tot in detail gaan, omdat ik vind dat het publiek er het hunne van moet kunnen maken.
Is het iets masochistisch? Je leven tentoonstellen als een vis in een vijver waar iedereen naar hartenlust in hengelt?