Vorige week zaterdagavond was ik me weer extra bewust van mijn blaas. Dat gebeurt af en toe, maar ik begon te denken dat het meer tussen mijn hoofd zat dan dat er echt iets aan het gebeuren was. Helaas, zondagavond brook de blaasontsteking met veel kracht door. Niets tussen mijn oren, alles in mijn buik. Het werd een helse nacht, waar ik op de zetel sliep omdat ik toch elk kwartier moest plassen.
Om kwart na negen maandagochtend mocht ik eindelijk naar de huisartsenpraktijk in Ledeberg. Ik vermeldde mooi bij het opmerkingenvakje op de online afspraak dat het om een blaasontsteking ging. De dokter schreef me Monuril voor, ging het rijtje af: veel water drinken, altijd gaan plassen na de seks, en als het niet overgaat zeker terugkomen, want het kan uitslaan naar je nieren, en dat moeten we ten alle tijde vermijden! We gaan je urine niet testen als het al de zoveelste keer is dat je er last van hebt. Ga en dood de bacteriën in uw blaas!
Monuril werkte altijd, behalve deze week. Dus woensdagochtend, na een zoveelste slapeloze nacht ging ik naar mijn eigen huisarts in Koekelare die me een zwaardere antibiotica voorschreef. Welke kleur mijn plas had, geel, bruin of zo doorzichtig als de ontsmettingsalcohol? Het laatste? Dan drink je genoeg, goed zo! En altijd gaan plassen na de gEmeenScHaP hé!
Seks, gemeenschap, betrekking, ik heb het al allemaal gehoord.
Maar ik heb al blaasontstekingen sinds mijn veertiende dus ik ben goed bekend met het proces. Maar zoals dit jaar heb ik het nog nooit zoveel en zo erg gehad. Ik deed al vier dokters aan, en elke keer hoor ik hetzelfde. Ik word met een antibiotica naar huis gestuurd en een “Je bent daar gewoon gevoelig aan, niets aan te doen.” Maar dat ik sinds ik deze zomer na een hele hevige ontsteking, waardoor ik nu elke nacht minstens vier keer ga plassen en vier glazen water drink omdat mijn blaas anders voelt als een verschrompeld rozijntje, en dit best wel wat van mijn levenskwaliteit afneemt, neemt niemand au sérieux.
Dus ik deed wat ik sinds mijn huidproblemen vorig jaar deed. Na drie jaar cortisone zalf voorgeschreven te zijn, wat nog steeds mijn jeukende huid boven mijn borsten en hals niet oploste, had ik gebeld naar een dermatoloog in het UZ. De assistente vroeg mij wat het precies was, ik legde uit wat ik al allemaal voorgeschreven kreeg, en wat ik zelf al geprobeerd had (hé, als iemand zegt, misschien is het een allergie, hier is een allergie pil, en je bent ten einde raad, dan neem je die toch gewoon?). De assistente was licht onder de indruk van mijn zelfgekozen parcours, en toen de professor uiteindelijk zelf keek, was de conclusie: acne. Ik had gewoon acne. En door die vettige cortisone kuren, werd het alleen maar erger. Ze schreef me dure zalf voor, en ik was er vanaf. In het verlengde van deze ervaring, besloot ik nu te bellen naar de uroloog van het UZ. Helaas komt de paasvakantie daar wat roet in het eten gooien, en door verlof kan ik pas de 27e april gaan.
Ik wendde me tot Instagram waar velen van jullie gelijkaardige verhalen en tips gaven. Cranberry: ik neem al sinds september zo’n pilletjes. Veel water drinken; ik zit aan een goede 2,5L water per dag. Geconcentreerd water drinken, in plaats van de hele dag door en minder plassen: dit helpt gek genoeg. Gember, kurkuma, citroen: tegen wat helpt dit niét? Geen suiker: hield ik niet lang vol. Geen caffeïne: Ik heb al een WEEK geen koffie gedronken. Veel zure dranken met citrusvruchten en muntthee. Alles in afwachting van die 27e april.
En ondanks het feit dat ik echt heel verveeld zit met deze situatie, vind ik het sociale aspect nog erger.
Om kwart na negen maandagochtend mocht ik eindelijk naar de huisartsenpraktijk in Ledeberg. Ik vermeldde mooi bij het opmerkingenvakje op de online afspraak dat het om een blaasontsteking ging. De dokter schreef me Monuril voor, ging het rijtje af: veel water drinken, altijd gaan plassen na de seks, en als het niet overgaat zeker terugkomen, want het kan uitslaan naar je nieren, en dat moeten we ten alle tijde vermijden! We gaan je urine niet testen als het al de zoveelste keer is dat je er last van hebt. Ga en dood de bacteriën in uw blaas!
Monuril werkte altijd, behalve deze week. Dus woensdagochtend, na een zoveelste slapeloze nacht ging ik naar mijn eigen huisarts in Koekelare die me een zwaardere antibiotica voorschreef. Welke kleur mijn plas had, geel, bruin of zo doorzichtig als de ontsmettingsalcohol? Het laatste? Dan drink je genoeg, goed zo! En altijd gaan plassen na de gEmeenScHaP hé!
Seks, gemeenschap, betrekking, ik heb het al allemaal gehoord.
Maar ik heb al blaasontstekingen sinds mijn veertiende dus ik ben goed bekend met het proces. Maar zoals dit jaar heb ik het nog nooit zoveel en zo erg gehad. Ik deed al vier dokters aan, en elke keer hoor ik hetzelfde. Ik word met een antibiotica naar huis gestuurd en een “Je bent daar gewoon gevoelig aan, niets aan te doen.” Maar dat ik sinds ik deze zomer na een hele hevige ontsteking, waardoor ik nu elke nacht minstens vier keer ga plassen en vier glazen water drink omdat mijn blaas anders voelt als een verschrompeld rozijntje, en dit best wel wat van mijn levenskwaliteit afneemt, neemt niemand au sérieux.
Dus ik deed wat ik sinds mijn huidproblemen vorig jaar deed. Na drie jaar cortisone zalf voorgeschreven te zijn, wat nog steeds mijn jeukende huid boven mijn borsten en hals niet oploste, had ik gebeld naar een dermatoloog in het UZ. De assistente vroeg mij wat het precies was, ik legde uit wat ik al allemaal voorgeschreven kreeg, en wat ik zelf al geprobeerd had (hé, als iemand zegt, misschien is het een allergie, hier is een allergie pil, en je bent ten einde raad, dan neem je die toch gewoon?). De assistente was licht onder de indruk van mijn zelfgekozen parcours, en toen de professor uiteindelijk zelf keek, was de conclusie: acne. Ik had gewoon acne. En door die vettige cortisone kuren, werd het alleen maar erger. Ze schreef me dure zalf voor, en ik was er vanaf. In het verlengde van deze ervaring, besloot ik nu te bellen naar de uroloog van het UZ. Helaas komt de paasvakantie daar wat roet in het eten gooien, en door verlof kan ik pas de 27e april gaan.
Ik wendde me tot Instagram waar velen van jullie gelijkaardige verhalen en tips gaven. Cranberry: ik neem al sinds september zo’n pilletjes. Veel water drinken; ik zit aan een goede 2,5L water per dag. Geconcentreerd water drinken, in plaats van de hele dag door en minder plassen: dit helpt gek genoeg. Gember, kurkuma, citroen: tegen wat helpt dit niét? Geen suiker: hield ik niet lang vol. Geen caffeïne: Ik heb al een WEEK geen koffie gedronken. Veel zure dranken met citrusvruchten en muntthee. Alles in afwachting van die 27e april.
En ondanks het feit dat ik echt heel verveeld zit met deze situatie, vind ik het sociale aspect nog erger.
Leestip: 'Onzichtbare vrouwen' van Caroline Criado Perez
Blaasontstekingen worden gezien als een “vrouwenprobleem”, dus moeten die “vrouwen” daar maar mee leren omgaan. Ik had mensen in mijn dm’s die zeiden dat ze niet meer op uitstap durven, omdat ze bang zijn dat er geen toilet in de buurt is. En iedere keer dacht ik: “same”.
Ik voel mij niet gehoord door mijn huisartsen. Ik kan nog zoveel verhalen vertellen van oudere dokters (echt fossielen, hoe zo mogen die nog werken??) die mijn urine testten op bloed, dat ook vonden, maar vergaten te vragen of ik mijn regels had. Dus ik bel naar een specialist. Maar niet iedereen durft die stap te zetten, niet iedereen durft om de gezondheidszorg te vragen die we nodig hebben. Die we verdienen. Niemand zou moeten rondlopen met pijn, en het wordt gewoon opnieuw zo duidelijk dat onze geneeskunde gebouwd is naar de witte, midden- tot hogere klasse cisman.
Naast het communicatieve aspect, heb je ook nog een intrinsiek probleem in de geneeskunde, namelijk: onderzoek. Als je een probleem hebt dat gelinkt is met AFAB*-zijn zoals een kortere urinebuis, of endometriose, vaginisme en dergelijke wordt er gewoon amper onderzoek naar gedaan, en moet je echt op zoek naar een specialist.
Maar er wordt ons dan ook nog zodanig ingeprent dat alles via je huisarts moet verlopen, als je al belt zijn het ellenlange wachtlijsten en heb je de kans dat je een preek krijgt als je zegt dat je op eigen houtje komt als je al bij een specialist raakt. I hate it here.
Naast het communicatieve aspect, heb je ook nog een intrinsiek probleem in de geneeskunde, namelijk: onderzoek. Als je een probleem hebt dat gelinkt is met AFAB*-zijn zoals een kortere urinebuis, of endometriose, vaginisme en dergelijke wordt er gewoon amper onderzoek naar gedaan, en moet je echt op zoek naar een specialist.
Maar er wordt ons dan ook nog zodanig ingeprent dat alles via je huisarts moet verlopen, als je al belt zijn het ellenlange wachtlijsten en heb je de kans dat je een preek krijgt als je zegt dat je op eigen houtje komt als je al bij een specialist raakt. I hate it here.
Bedankt voor al jullie tips, ik voel me alleszins al beter, door de aanpassingen in mijn eet en drinkpatroon, maar ook door te horen en voelen dat ik niet alleen ben. Ik hou jullie op de hoogte van mijn urologie afspraak, hopelijk kan die persoon me uit mijn lijden verlossen.
*AFAB: assigned female at birth, het gender dat de dokter je toeschreven toen je geboren werd.
*AFAB: assigned female at birth, het gender dat de dokter je toeschreven toen je geboren werd.