Nixie Van Laere tekende deze Care Crew voor Werktitel!.
Deze week had ik projectweek “Radically Reproducing Together” in Buda, Kortrijk als deel van het artistiek project en onderzoek van de kunstenares Daniela Bershan a.k.a. Baba Electronica.
Van BlackLivesMatter tot FridaysforFuture tot de eco-feminist-anti-racistische en socialistische bewegingen over de hele wereld: allemaal schreeuwen ze het uit over het systemisch geweld en onrecht, de permanente vernietiging van de hulpbronnen van de planeet, de permanente evaluaties van ons leven en een schijnbaar permanente scheiding van elkaar.
Maar hoe de toekomst die we ook bouwen er ook uit zal zien, de basisbehoeften van de mens zullen blijven: de nood tot eten, intimiteit, je behoefte kunnen doen, rust en onderdak, beweging, sociale banden/liefde en creativiteit zullen niet veranderen. Dit was het uitgangspunt van deze workshop. De reproductieve sfeer en de noodzakelijke radicale reorganisatie en hercontextualisering ervan onderzoeken om mogelijkheden voor toekomstgerichte, dringend noodzakelijke veranderingen te genereren. Als we eenmaal begrijpen dat wanneer we iets doen, de manier van HOE we het doen in geen geval neutraal is en dat de manier waarop we zijn geleerd en opgevoed om dingen te doen intrinsiek verbonden is met systemen van uitbuiting en vernietiging, zodra we kunnen onder ogen zien dat we onszelf kunnen positioneren en geleidelijke veranderingen kunnen aanbrengen in generatieve, voedende en herstellende praktijken. Dit is in wezen een creatief proces en we hebben veel artistieke manieren nodig om deze collectieve uitdagingen aan te gaan.
Maar hoe de toekomst die we ook bouwen er ook uit zal zien, de basisbehoeften van de mens zullen blijven: de nood tot eten, intimiteit, je behoefte kunnen doen, rust en onderdak, beweging, sociale banden/liefde en creativiteit zullen niet veranderen. Dit was het uitgangspunt van deze workshop. De reproductieve sfeer en de noodzakelijke radicale reorganisatie en hercontextualisering ervan onderzoeken om mogelijkheden voor toekomstgerichte, dringend noodzakelijke veranderingen te genereren. Als we eenmaal begrijpen dat wanneer we iets doen, de manier van HOE we het doen in geen geval neutraal is en dat de manier waarop we zijn geleerd en opgevoed om dingen te doen intrinsiek verbonden is met systemen van uitbuiting en vernietiging, zodra we kunnen onder ogen zien dat we onszelf kunnen positioneren en geleidelijke veranderingen kunnen aanbrengen in generatieve, voedende en herstellende praktijken. Dit is in wezen een creatief proces en we hebben veel artistieke manieren nodig om deze collectieve uitdagingen aan te gaan.
Tijdens de workshop lag de focus dus op reproducing: alles wat met koken en zorg te maken heeft valt onder deze noemer. Hoe kan je koken, kuisen, zorgen als een proces zien, en niet reduceren tot het eindresultaat? Hoe maak je er rituelen van, die antikapitalistisch zijn? Er werden er allerlei vragen gesteld, zoals “What is sacred to you?” en “which rituals that you do empower you and which rituals paralyse you?”
Vragen waar je op het eerste zicht weinig achter zoekt, maar die snel hun weg vinden naar de diepste krochten van je pysche. Bij mij toch. Dit zijn twee pagina's die ik schreef in mijn logboek over die week en deze vragen.
I feel like everything consists of two and it is not serving me.
There is this dichotomy I’ve been feeling my whole life.
It’s like Daniela says, your talent is a lot of times your blind spot too. The part of you that needs work.
My parents used to say “I don’t trust people who need groups to know what to think.”
But we all need people, groups, collective to be inspired, to be held accountable, to care.
My parents made me believe that there are a handful of people that can fill in all your needs – a family by blood. Two parents, three siblings, a family of five.
There is this dichotomy I’ve been feeling my whole life.
It’s like Daniela says, your talent is a lot of times your blind spot too. The part of you that needs work.
My parents used to say “I don’t trust people who need groups to know what to think.”
But we all need people, groups, collective to be inspired, to be held accountable, to care.
My parents made me believe that there are a handful of people that can fill in all your needs – a family by blood. Two parents, three siblings, a family of five.
It felt and feels suffocating.
Are they right? Should we learn how to deal with this lacking (we all innately experience) – Psycho-analysis
This unfulfillment? Androgyne, Roland Barthes
Or is it just the dominant structures that aren’t working for me? - Anarchism
This unfulfillment? Androgyne, Roland Barthes
Or is it just the dominant structures that aren’t working for me? - Anarchism