Ik had voor de examens twee keer afgesproken met een meisje. We waren iedere keer koffie gaan drinken. Want dat zijn dates nu. Koffie drinken en verkeukelen in de kou op ijzeren bankjes. Na de examens zouden we cocktails drinken bij haar op kot zei ze, en dat was na lange pauze eindelijk zo ver. Ik maakte hapjes (eten maken voor mensen is mijn love language), en zij had alles om cosmopolitans te maken.
In haar studentenkeukentje moest ik de afmetingen voorlezen. Ik vraag me nog steeds af waarom, want er naar luisteren deed ze alleszins niet. De kater de volgende dag was navenant. We hadden plezier, en ze zei dat ik er leuk uitzag, ik zei dat zij er leuk uit zag, dat haar kot echt gezellig was. Leuk leuk leuk
En toen vroeg ze hoe ik me voelde, en auw. Ik somde alles op en ze zei “Oh, dat moet niet gemakkelijk voor je zijn.” En de nuchterheid van die opmerking, onthulde alle waarheid erachter. Ik huilde, en ik ben nog steeds kwaad op mezelf. Waarom kon het niet gewoon leuk blijven, waarom domineerden ik en mijn problemen die hele avond? Ik wil cocktails drinken, elkaar schminken, praten over het leven, en gewoon alles even buitensluiten.
Ik zag iemand anders best vaak. Een ogenschijnlijk vrolijk persoon. Al sinds het moment dat we elkaar voor het eerste zagen maakten we veel mopjes, konden uren spreken over hoe we het patriarchaat op dezelfde manier beleefden, over welke dingen we wel spreken, en over andere niet. Zij wou niet over haar trauma spreken, ze vindt niet dat ze daar andere mensen mee moet belasten. Ik ben eeuwig nieuwsgierig, en kon mijn vragen amper voor mezelf houden.
Ze bleef de eerste keer meteen slapen, niets was afgesproken, alles gebeurde gewoon. Ik wilde haar heel graag opnieuw zien, maar toen gooide mijn darmontsteking van vorige week roet in het eten. Ik belde haar om te zeggen dat ik ziek was, en ik vroeg wat ze dus wilde doen. Ze zei dat als ik wilde dat ze kwam, ze zou komen.
En dus kwam ze, hebben we heel de avond naar Please Like Me gekeken, terwijl ik het ene moment het uitzweette van de koorts, en het andere moment rilde van de kou. We zouden de week erop gaan voor een wat actievere date.
En dus gingen we donderdag naar een winkeltje waar je allerlei kristallen kan kopen, en dompelden ons onder in goede vibes, allerlei gekleurde stenen en zoutlampen. We kochten elk een hematiet ring, iets wat we zagen op TikTok. Die ring absorbeert alle negatieve emoties, en wanneer het teveel is breekt die. Natuurlijk is het maar wat je er zelf van gelooft, en blijft het vooral iets spannends om uit te proberen. Met elk onze ring en een stuk of vijf steentjes, keerden we terug. Eenmaal op mijn kot nam mijn nieuwsgierigheid het weer over, en stelde ik allerlei vragen over haar thuissituatie, waar ze op antwoordde. Plots vertelde ze iets wat betrekking had op wat er nu precies speelde tussen ons -ik had mijn regels wat mijn filter al wat laat verdunnen- en ik begon te huilen. Toen ik weende, moest zij wenen en zaten we daar dus aan tafel. Alletwee aan het huilen, de één omdat ze al heel de tijd zei dat ze het niet zou vertellen, de ander omdat ze maar bleef vragen en uiteindelijk gekwetst was door het antwoord. Haar trauma lag daar op tafel. En geen van ons twee had dat eigenlijk gewild. Ik herhaalde gewoon een patroon, en ik word er niet gelukkig van. En zij kon haar grenzen niet aangeven, terwijl ik die goed genoeg kende.
Ik stel mij de laatste maanden zoveel vragen rond balans in relaties. Het lijkt een eeuwige trek- en duwstrijd tussen een actieve of een passieve rol. Iemand vertelt, de ander luistert. Iemand heeft hulp nodig, de ander biedt hulp.
Bij het eerste meisje in dit verhaal vertelde ik, en ik rende al gillend weg van de passieve rol die ik daarin vond. Bij het tweede meisje luisterde ik, en kon ik niet al gillend wegrennen, want ik zou al haar vermoedens bevestigen. Als je iemand belast met iets wat je zelf al amper kan dragen, slipt de schouder van de ander er op een gegeven moment van onder, en valt alles tussen jullie neer. Ze had al ervaring met bepaalde connecties die te snel te intens en te allesomvattend waren, en er was altijd iemand die verdween. Soms zij, soms de ander.
De volgende ochtend wandelden we naar de tramhalte, en haar hermatiet ring glijdt van haar vinger, valt in duizend stukjes uiteen op de straat en wordt overreden door een bus. Na de eerste schok barsten we beiden in lachen uit. Heel wat dingen kan je gewoon niet verzinnen. Die ring werd plots heel eng werkelijk door hoe hij aan zijn einde kwam. Nadat ze vertrok bleef ik heel de dag in mijn hoofd met deze bizarre situatie, en ik moet er nog steeds om lachen.
De zin “dit heb ik nog nooit tegen iemand anders verteld” laat mijn hart altijd een sprongetje wagen, en waarom? Ik voel heel veel dingen tegelijk, heb heel veel vragen waar ik geen antwoord op kan formuleren. Het enige wat ik wil, is dat ik dit patroon doorbreek. Ik wil niet meer het gevoel hebben dat ik enkel belangrijk ben voor iemand als ik mijn positie in huns leven verzekerd heb, ik wil ook gewoon relaties aangaan op basis van vertrouwen en plezier. Ik wil meer verantwoordelijkheid opnemen voor wie ik ben, en welke invloed dat heeft op andere mensen. Ik kan niet met een lepel in een grote pot miserie roeren omdat ik nieuwsgierig ben, dan weglopen als de inhoud van die pot te groot blijkt, en vervolgens de damage control op een fragiele ring af schuiven. Het is genoeg geweest.
In haar studentenkeukentje moest ik de afmetingen voorlezen. Ik vraag me nog steeds af waarom, want er naar luisteren deed ze alleszins niet. De kater de volgende dag was navenant. We hadden plezier, en ze zei dat ik er leuk uitzag, ik zei dat zij er leuk uit zag, dat haar kot echt gezellig was. Leuk leuk leuk
En toen vroeg ze hoe ik me voelde, en auw. Ik somde alles op en ze zei “Oh, dat moet niet gemakkelijk voor je zijn.” En de nuchterheid van die opmerking, onthulde alle waarheid erachter. Ik huilde, en ik ben nog steeds kwaad op mezelf. Waarom kon het niet gewoon leuk blijven, waarom domineerden ik en mijn problemen die hele avond? Ik wil cocktails drinken, elkaar schminken, praten over het leven, en gewoon alles even buitensluiten.
Ik zag iemand anders best vaak. Een ogenschijnlijk vrolijk persoon. Al sinds het moment dat we elkaar voor het eerste zagen maakten we veel mopjes, konden uren spreken over hoe we het patriarchaat op dezelfde manier beleefden, over welke dingen we wel spreken, en over andere niet. Zij wou niet over haar trauma spreken, ze vindt niet dat ze daar andere mensen mee moet belasten. Ik ben eeuwig nieuwsgierig, en kon mijn vragen amper voor mezelf houden.
Ze bleef de eerste keer meteen slapen, niets was afgesproken, alles gebeurde gewoon. Ik wilde haar heel graag opnieuw zien, maar toen gooide mijn darmontsteking van vorige week roet in het eten. Ik belde haar om te zeggen dat ik ziek was, en ik vroeg wat ze dus wilde doen. Ze zei dat als ik wilde dat ze kwam, ze zou komen.
En dus kwam ze, hebben we heel de avond naar Please Like Me gekeken, terwijl ik het ene moment het uitzweette van de koorts, en het andere moment rilde van de kou. We zouden de week erop gaan voor een wat actievere date.
En dus gingen we donderdag naar een winkeltje waar je allerlei kristallen kan kopen, en dompelden ons onder in goede vibes, allerlei gekleurde stenen en zoutlampen. We kochten elk een hematiet ring, iets wat we zagen op TikTok. Die ring absorbeert alle negatieve emoties, en wanneer het teveel is breekt die. Natuurlijk is het maar wat je er zelf van gelooft, en blijft het vooral iets spannends om uit te proberen. Met elk onze ring en een stuk of vijf steentjes, keerden we terug. Eenmaal op mijn kot nam mijn nieuwsgierigheid het weer over, en stelde ik allerlei vragen over haar thuissituatie, waar ze op antwoordde. Plots vertelde ze iets wat betrekking had op wat er nu precies speelde tussen ons -ik had mijn regels wat mijn filter al wat laat verdunnen- en ik begon te huilen. Toen ik weende, moest zij wenen en zaten we daar dus aan tafel. Alletwee aan het huilen, de één omdat ze al heel de tijd zei dat ze het niet zou vertellen, de ander omdat ze maar bleef vragen en uiteindelijk gekwetst was door het antwoord. Haar trauma lag daar op tafel. En geen van ons twee had dat eigenlijk gewild. Ik herhaalde gewoon een patroon, en ik word er niet gelukkig van. En zij kon haar grenzen niet aangeven, terwijl ik die goed genoeg kende.
Ik stel mij de laatste maanden zoveel vragen rond balans in relaties. Het lijkt een eeuwige trek- en duwstrijd tussen een actieve of een passieve rol. Iemand vertelt, de ander luistert. Iemand heeft hulp nodig, de ander biedt hulp.
Bij het eerste meisje in dit verhaal vertelde ik, en ik rende al gillend weg van de passieve rol die ik daarin vond. Bij het tweede meisje luisterde ik, en kon ik niet al gillend wegrennen, want ik zou al haar vermoedens bevestigen. Als je iemand belast met iets wat je zelf al amper kan dragen, slipt de schouder van de ander er op een gegeven moment van onder, en valt alles tussen jullie neer. Ze had al ervaring met bepaalde connecties die te snel te intens en te allesomvattend waren, en er was altijd iemand die verdween. Soms zij, soms de ander.
De volgende ochtend wandelden we naar de tramhalte, en haar hermatiet ring glijdt van haar vinger, valt in duizend stukjes uiteen op de straat en wordt overreden door een bus. Na de eerste schok barsten we beiden in lachen uit. Heel wat dingen kan je gewoon niet verzinnen. Die ring werd plots heel eng werkelijk door hoe hij aan zijn einde kwam. Nadat ze vertrok bleef ik heel de dag in mijn hoofd met deze bizarre situatie, en ik moet er nog steeds om lachen.
De zin “dit heb ik nog nooit tegen iemand anders verteld” laat mijn hart altijd een sprongetje wagen, en waarom? Ik voel heel veel dingen tegelijk, heb heel veel vragen waar ik geen antwoord op kan formuleren. Het enige wat ik wil, is dat ik dit patroon doorbreek. Ik wil niet meer het gevoel hebben dat ik enkel belangrijk ben voor iemand als ik mijn positie in huns leven verzekerd heb, ik wil ook gewoon relaties aangaan op basis van vertrouwen en plezier. Ik wil meer verantwoordelijkheid opnemen voor wie ik ben, en welke invloed dat heeft op andere mensen. Ik kan niet met een lepel in een grote pot miserie roeren omdat ik nieuwsgierig ben, dan weglopen als de inhoud van die pot te groot blijkt, en vervolgens de damage control op een fragiele ring af schuiven. Het is genoeg geweest.