Ik volg dit semester een nieuw seminarie, A Work of Art has no Sex. We moesten de tekst “Sad Girls - the internet and the performance of mood” van Zoe Alderton lezen, en ik neem jullie even mee op a trip down to memory lane: TUMBLR AND THE SAD GIRL AESTHETIC.
Sad Girl Art is een kunstvorm waar trieste meisjes centraal staat. Ze zijn ongelukkig, weten geen blijf met deze gevoelens, en bouwen een community op met gelijkgestemden om samen deze tristesse een plaats te geven (en te cultiveren). Ze hebben het gevoel dat het hedendaagse feminisme (waarin ze in alles moet uitblinken, én een carrière, én een gezin, etc.) niet voor hen is. Self-harm, en destructief gedrag in het algemeen, nemen hier een grote rol in, net zoals de sociale media sites Tumblr en Instagram. Deze kunstvorm wordt gedomineerd door witte, slanke, aantrekkelijke jonge meisjes.
Sad Girl Art gaat over het uiten van de gevoelens op een expressieve manier door het maken van kunst. Amerikaanse zangeres Lana Del Rey is hét icoon van de beweging. Haar verschillende albums doorheen de jaren zijn hier vele voorbeelden van. Liedjes zoals Lolita, Carmen, Off to the races, Summertimes Sadness en Pretty When I Cry behandelen thema’s zoals ongelukkig zijn, zelfdestructief gedrag dat zich uit in veel seks, veel drinken, drugs, en verkeerde mannen. Op TikTok is Lana Del Rey nog steeds de koningin van alles wat met tristesse te maken heeft, haar liedje Mariner’s Apartment Complex wordt vaak gebruikt op TikToks waarbij de makers zich, ironisch, ‘uniek’ en ‘niet zoals andere meisjes’ opstellen. Deze lyrics zijn een thema op zich:
“I'm the bolt, the lightning, the thunder
Kind of girl who's gonna make you wonder
Who you are and who you've been”
Een wat meer intersectioneel en kritisch voorbeeld is “Sad Girls Y Qué”. Zij verschillen van hun Tumblr varianten door vooral actief te zijn op Facebook, en ook een ander doel voor ogen te hebben. Ze worden een “Glittering, internet feminist group who are taking down Mexico’s bullshit macho’ culture, one kitten meme at a time.” Hier zie je een duidelijke verweving tussen dominante machtsstructuren, en de hedendaagse internetcultuur. Dit is al iets meer up to date dan Tumblr.
Als iemand die haar fair share van de Sad Girl Tumblr dagen gehad heeft, en zo goed als elk Lana Del Rey lied van voor naar achter en omgekeerd kan reciteren, zou het best hypocriet zijn om te zeggen dat ik me er niet mee kan verbinden.
Ik reed onlangs naar huis van mijn werk en had de playlist Lana Del Rey Essentials opgelegd. Ik parkeerde op de tonen van Ride. Luidkeels schreeuwde ik mee “I’m tired of feeling like I’m fucking crazy, i’m tired of riding until I see stars in my eyes”. En ik herinnerde me hoe hard het resoneerde als het net uitkwam, toen ik 14 was. Ik schoot even in de lach, want ik vroeg me af hoe die war in my mind eruit zag op die leeftijd, toen het enige wat ik deed naar school gaan en toneelspelen was. Maar het duurde niet lang voor ik me herinnerde hoe ontwricht ik me toen voelde, hoe hard ik het gevoel had dat ik een boksbal was van mijn emoties. Een gevoel dat af en toe nog steeds de kop op steekt, en ik onder geen enkel andere term dan ‘hysterie’ kan naam geven, omdat het zo in mij geprent zit: een vrouw die worstelt met haar gevoelens is ziek, kan niet meedraaien, en is passief.
Tumblr gaf mij het gevoel dat die emoties normaal waren, en er ook productieve dingen uit konden ontstaan.
Tumblr gaf mij het gevoel dat die emoties normaal waren, en er ook productieve dingen uit konden ontstaan.
De release van dat nummer ligt nu al zeven (ZEVEN!!) jaar achter ons, en gelukkig is onze (online) maatschappij gegroeid en veranderd.
Ik ben heel blij dat ik er uit gegroeid ben, want deze passieve houding t.o.v het structurele onrecht in deze wereld, is wel eentje die mij niet meer ligt. Niet iedereen heeft de luxe om zich onder te dompelen in een aesthetically pleasing tristesse. Lana Del Rey komt uit de hogere middenklasse, de helft van de zaken waar ze over zingt, heeft ze niet meegemaakt. Daarnaast uitte ze zich vorig jaar heel onwetend en geprivilegieerd tegenover een paar voornamelijk POC zangeressen: Doja Cat, Beyoncé en Nicki Minaj die vaak zingen over het terugnemen van hun seksualiteit, het actief belichamen, het bespelen van mannen zoals zij vrouwen bespeelden.
Lana Del Rey is voor mij inherent verbonden met Tumblr en de jaren ‘10. En ze mag daar blijven, want hoewel the sad girl trope nog steeds een ding is op TikTok, zie ik het intersectioneler worden met de dag. Tegenwoordig ziet Gen Z geen verschil meer tussen de systematische onderdrukkingen van verschillende groepen. Het gebruiken van haar liedjes is ironisch: hoe we onszelf soms zo alleen kunnen en willen voelen dat het soms wat gênant wordt.
Lana Del Rey is voor mij inherent verbonden met Tumblr en de jaren ‘10. En ze mag daar blijven, want hoewel the sad girl trope nog steeds een ding is op TikTok, zie ik het intersectioneler worden met de dag. Tegenwoordig ziet Gen Z geen verschil meer tussen de systematische onderdrukkingen van verschillende groepen. Het gebruiken van haar liedjes is ironisch: hoe we onszelf soms zo alleen kunnen en willen voelen dat het soms wat gênant wordt.
Er is nog steeds variatie in “I can’t talk right now, I’m doing hot girl shit”, zijnde : “I can’t talk right now , I’m doing sad gay shit”, maar het is minder een tegenstelling, eerder een aanvulling. Want je mag boos zijn, en verdrietig, omwille van het kapitalisme, omwille van het patriarchaat, het kolonialisme, het imperialisme, je verloren queer jaren, etc. Maar hou intersectionaliteit wel in je hoofd als je daar uiting aan wilt geven in de vorm van kunst (of Tiktoks).