Hoe meeslepend 'Jane, a Murder' is, zo traag is 'Bluets'. Je kan er een deel uit lezen, het wegleggen, en weten dat je het ooit weer zult oppakken en er altijd iets nieuws in zult vinden. Ze probeert een kleur te begrijpen, maar jij als lezer kan nooit mee zijn met wat ze bedoelt. Ik weet niet hoe Nelsons relatie op de klippen liep, ik weet niet waarom blauw haar zo raakt, ik weet niet hoe een depressie voelt, ik weet niets.
Ze zeggen dat 'Bluets' net zoals 'A Lover’s Discourse' van Roland Barthes door gegeven wordt, in de handen gedrukt wordt van nieuwe liefdes, van oude liefdes: voor elk stadium van verliefdheid is er een boek. Barthes in het begin, Nelson op het einde.
Dit was mijn staat afgelopen zomer, een relatie van twee jaar was gedaan, en drie dagen later liep mijn hart alweer over voor mijn huidig lief.
Ik begon toen ook net mijn blog, want ik wilde net zoals Nelson, alles delen, met iedereen.
(Force or fragility? )
196. (...) Clearly I am not a private person, and quite possibly I am a fool. “Oh, how often have I cursed those foolish pages of mine which made my youthful sufferings public property!” Goethe wrote years after the publication of The Sorrows of Young Werther. Sei Shōnagon felt similarly: “Whatever people may think of my book,” she wrote after her pillow book gained fame and notoriety, “I still regret that it ever came to light.'
'Bluets' is genummerd, 'A Lover’s Discourse' is alfabetisch. Ik kan het niet lezen, omdat Barthes en ik teveel dezelfde mensen zijn. Altijd op zoek naar wat er achter zit, er vanuit gaan dat we allemaal in een oneindige cirkel van patronen zitten, die we niet anders kunnen herhalen. Ergens aangeleert, ergens opgestoken, ergens toegeëigend. Als dat allemaal bij voorbaat zo vaststaat, leven we dan geen heel sip leven? Als ik nooit blij ga zijn met wie ik ben, als ik nooit blij ga zijn met wie mijn partner is? Als ik niet blij ga zijn met wie mijn minaars, minnaressen, gendervrije geliefden zullen zijn?
Is fragiliteit niet net kwetsbaarheid, het durven loslaten van het zoeken naar patronen, het durven leven? Ik stel deze vraag zonder er een antwoord op te kunnen formuleren.
Ik ben het daarom niet per se eens dat Barthes en Nelson te vergelijken zijn, Barthes is medogenloos voor zijn omgeving, zichzelf en alles dat hij daarop kan projecteren. Zijn doel doorheen het boek lijkt haast de liefde naar beneden te halen, terug te leiden tot op voorhand uitgemaakte parcours. Ik beschreef het tegen mijn psycholoog als “een misdaad tegen de liefde”. Het lijkt me zo’n mannelijk iets, alles te willen rationaliseren.
Maar de Maggie Nelson van 'Bluets' is niet de Maggie Nelson van 'The Argonauts'. Haar leven bevindt zich in heel verschillende fases in de beide boeken. Waar ze in Bluets door een liefdesbreuk een depressie insukkelt, loopt ze over van liefde en geluk in 'The Argonauts'.
Het bevatten komt bij die tweede uit een heel andere noodzaak komt dan eerste: voor het eerst kan ze de liefde in woorden vatten, zonder er aan af te doen.
“'During our first forays out as a couple, I blushed a lot, felt dizzy with my luck, unable to contain the nearly exploding fact that I’ve so obviously gotten everything I’d ever wanted, everything there was to get. Handsome, brilliant, quick-witted, articulate, forceful, you. '
In haar eigen werk is de breuk groot, en als je het dan vergelijkt met de zogenoemde tegenhanger van 'Bluets', 'A Lover’s Discourse', kan er geen groter contrast zijn tussen dit fragment en Barthes die beweert, in lijn met de psycho-analyse, dat onze verwachtingen en verlangens nooit ingevuld zullen worden. Dat dit de grote tragedie is van de liefde, we zullen nooit onze wederhelft vinden (zoals Plato’s Androgynos).
Liefde is gedoemd tot mislukken, en de mens tot eenzaamheid.
Ik ben teveel Barthes, en te weinig Nelson. Mijn lief had er genoeg van en zei me
“Ik kan niet meer met je samen zijn,
want jij analyseert alles,
en ik voel je dat dan
en dan analyseer ik hoe jij mij analysteert
en zo wordt er een soort über Ich gecreëerd waar ik nooit om gevraagd heb,
nooit om gevraagd heb en nooit gewild heb,
en ik kan dat niet meer.”
Force or fragility?
Mostly failure, denk ik.
Ik stopte met psycho-analyse, en ik stak Barthes weg. Ik ben recent verhuisd, en ik heb geen idee waar die is. Misschien is het zoals het kristal moldaviet.
Het schijnt één van de kristallen te zijn met de meeste impact op je leven: het leidt je meteen naar het pad dat jij moet volgen, op een harde manier. Ik zie het vaak op TikTok passeren, mensen die al huilend hun stukje moldaviet vast hebben: hun relatie was gedaan, ze verloren vriendschappen, ze verloren jobs, of ze kregen jobs aangeboden uit het niets, leerden iemand geweldig kennen etc. Het kan en zal alle kanten opgaan (zeggen ze).
Het lijkt een romantisch idee, je gaat eerst door een periode die heel lastig is, waar je alles overdenkt, waar je alles uitzoekt, om dan uiteindelijk op je ware pad te belanden. (Als je er in gelooft ga je natuurlijk al uit van een waar pad, een weg die voorbestemd voor jou om te volgen.)
Als je moldaviet verliest, betekent dat dat het kristal klaar is met jou. Dat je op dit moment in je leven alles gedaan hebt om op je ware pad te komen.
Misschien is 'A Lover’s Discourse' mijn moldaviet, en duikt het boek weer eens op als ik van mijn pad afwijk.
Ze zeggen dat 'Bluets' net zoals 'A Lover’s Discourse' van Roland Barthes door gegeven wordt, in de handen gedrukt wordt van nieuwe liefdes, van oude liefdes: voor elk stadium van verliefdheid is er een boek. Barthes in het begin, Nelson op het einde.
Dit was mijn staat afgelopen zomer, een relatie van twee jaar was gedaan, en drie dagen later liep mijn hart alweer over voor mijn huidig lief.
Ik begon toen ook net mijn blog, want ik wilde net zoals Nelson, alles delen, met iedereen.
(Force or fragility? )
196. (...) Clearly I am not a private person, and quite possibly I am a fool. “Oh, how often have I cursed those foolish pages of mine which made my youthful sufferings public property!” Goethe wrote years after the publication of The Sorrows of Young Werther. Sei Shōnagon felt similarly: “Whatever people may think of my book,” she wrote after her pillow book gained fame and notoriety, “I still regret that it ever came to light.'
'Bluets' is genummerd, 'A Lover’s Discourse' is alfabetisch. Ik kan het niet lezen, omdat Barthes en ik teveel dezelfde mensen zijn. Altijd op zoek naar wat er achter zit, er vanuit gaan dat we allemaal in een oneindige cirkel van patronen zitten, die we niet anders kunnen herhalen. Ergens aangeleert, ergens opgestoken, ergens toegeëigend. Als dat allemaal bij voorbaat zo vaststaat, leven we dan geen heel sip leven? Als ik nooit blij ga zijn met wie ik ben, als ik nooit blij ga zijn met wie mijn partner is? Als ik niet blij ga zijn met wie mijn minaars, minnaressen, gendervrije geliefden zullen zijn?
Is fragiliteit niet net kwetsbaarheid, het durven loslaten van het zoeken naar patronen, het durven leven? Ik stel deze vraag zonder er een antwoord op te kunnen formuleren.
Ik ben het daarom niet per se eens dat Barthes en Nelson te vergelijken zijn, Barthes is medogenloos voor zijn omgeving, zichzelf en alles dat hij daarop kan projecteren. Zijn doel doorheen het boek lijkt haast de liefde naar beneden te halen, terug te leiden tot op voorhand uitgemaakte parcours. Ik beschreef het tegen mijn psycholoog als “een misdaad tegen de liefde”. Het lijkt me zo’n mannelijk iets, alles te willen rationaliseren.
Maar de Maggie Nelson van 'Bluets' is niet de Maggie Nelson van 'The Argonauts'. Haar leven bevindt zich in heel verschillende fases in de beide boeken. Waar ze in Bluets door een liefdesbreuk een depressie insukkelt, loopt ze over van liefde en geluk in 'The Argonauts'.
Het bevatten komt bij die tweede uit een heel andere noodzaak komt dan eerste: voor het eerst kan ze de liefde in woorden vatten, zonder er aan af te doen.
“'During our first forays out as a couple, I blushed a lot, felt dizzy with my luck, unable to contain the nearly exploding fact that I’ve so obviously gotten everything I’d ever wanted, everything there was to get. Handsome, brilliant, quick-witted, articulate, forceful, you. '
In haar eigen werk is de breuk groot, en als je het dan vergelijkt met de zogenoemde tegenhanger van 'Bluets', 'A Lover’s Discourse', kan er geen groter contrast zijn tussen dit fragment en Barthes die beweert, in lijn met de psycho-analyse, dat onze verwachtingen en verlangens nooit ingevuld zullen worden. Dat dit de grote tragedie is van de liefde, we zullen nooit onze wederhelft vinden (zoals Plato’s Androgynos).
Liefde is gedoemd tot mislukken, en de mens tot eenzaamheid.
Ik ben teveel Barthes, en te weinig Nelson. Mijn lief had er genoeg van en zei me
“Ik kan niet meer met je samen zijn,
want jij analyseert alles,
en ik voel je dat dan
en dan analyseer ik hoe jij mij analysteert
en zo wordt er een soort über Ich gecreëerd waar ik nooit om gevraagd heb,
nooit om gevraagd heb en nooit gewild heb,
en ik kan dat niet meer.”
Force or fragility?
Mostly failure, denk ik.
Ik stopte met psycho-analyse, en ik stak Barthes weg. Ik ben recent verhuisd, en ik heb geen idee waar die is. Misschien is het zoals het kristal moldaviet.
Het schijnt één van de kristallen te zijn met de meeste impact op je leven: het leidt je meteen naar het pad dat jij moet volgen, op een harde manier. Ik zie het vaak op TikTok passeren, mensen die al huilend hun stukje moldaviet vast hebben: hun relatie was gedaan, ze verloren vriendschappen, ze verloren jobs, of ze kregen jobs aangeboden uit het niets, leerden iemand geweldig kennen etc. Het kan en zal alle kanten opgaan (zeggen ze).
Het lijkt een romantisch idee, je gaat eerst door een periode die heel lastig is, waar je alles overdenkt, waar je alles uitzoekt, om dan uiteindelijk op je ware pad te belanden. (Als je er in gelooft ga je natuurlijk al uit van een waar pad, een weg die voorbestemd voor jou om te volgen.)
Als je moldaviet verliest, betekent dat dat het kristal klaar is met jou. Dat je op dit moment in je leven alles gedaan hebt om op je ware pad te komen.
Misschien is 'A Lover’s Discourse' mijn moldaviet, en duikt het boek weer eens op als ik van mijn pad afwijk.