.... maar van anderen ben je echt de oorzaak”
- dixit mijn lief...
(over mijn verkeersagressie)
Toen we op weg waren naar Brussel*, aan de afrit Aalst, stak er mij een witte Volkswagen Caddy langs rechts voorbij, verloor ik voor de zoveelste keer mijn geduld en schreeuwde “TRASH” naar de bestuurder. Laurent vroeg hoe ik zeker was dat het trash was, want hij deed inderdaad iets wat hij niet mocht, maar was mijn reactie niet overdreven? Hoewel ik voor veel dingen de oplossing kan zijn, ben ik van anderen echt de oorzaak. Als ik mij agressief opstel naar die chauffeur, gaat dat zijn slecht gedrag alleen maar meer aanwakkeren. Als ik mij mild opstel, zal hij misschien door hebben door hij dat hij zelf een fout maakte. Allemaal mooi in de theorie, maar in de praktijk werkt mijn gemoed een beetje anders.
Dus toen ik hem opnieuw voorbijstak aan 130km/u, het enige logische gevolg, zag ik de sticker aan de voorkant van zijn auto: “#nietmijnregering” in de kleuren van het Vlaams Belang. Triomfantelijk riep ik “Zie je wel! Het is wel degelijk trash!” Ik was blij dat de bestuurder van de witte Caddy zich openlijk uitte als vuil, en dat mijn lief zijn argument dus niet langer gold. Triomf. Overwinning. Niet mijn schuld.
* Naar Risquons-Tout in Wiels, ga allemaal kijken!
Er is een verschil tussen mensen die zich niet schamen voor hun racistische neigingen, hun onbegrip en gebrek aan inlevingsvermogen niet onder stoelen of banken steken en dit uiten door zich meteen te associëren met een gratuit racistische partij en ik die evenzeer met deze institutionele vooroordelen kamp, maar denk dat ik de theorie beheers om het anders te doen en er nog te vaak niet in slaag die theorie in de praktijk te brengen.
Ik weet dat terugroepen naar chauffeurs vanuit mijn auto niet helpt, ik weet dat er zoiets bestaat als de dode hoek, en ik weet dat je nooit weet wat voor een kutdag iemand anders misschien wel had.
Ik weet dat je afschermen in je bubbel, en niet openstaan voor andere invloeden, ook niet helpt.
Ik weet dat ik vaak opmerk dat de Gentse cultuurscene één grote echokamer is, waarin iedereen elkaar bevestigt, en ik weet dat ik dat evenzeer doe. Ik raak daarbij misschien twee of drie intersecties, maar niet dat is niet genoeg.
Ik weet dat intersectionaliteit belangrijk is.
Ik weet dat ik classist af ben.
Ik weet dat ik nog veel te leren heb, en het is goed dat ik daar nog eens aan herinnerd werd. Het is spijtig dat de energie die daarin kruipt, nooit uit dezelfde hoek van privilege komt.
Het is spijtig dat grotere machtsstructuren zich ook in microrelaties wringen, en er daar altijd maar één iemand het slachtoffer van is.
Het is spijtig dat ik niet mijn best gedaan heb om te luisteren, om geïnteresseerd te zijn, nieuwsgierig, leergierig.
Het is spijtig dat hoewel iedereen het goed bedoelt, mijn eigen bubbel me ervan probeert te verzekeren dat ik gedaan heb wat ik kan, en dat niet alles mijn schuld is. Het is spijtig dat mensen zinnen zeggen als “op die manier kan je nooit iets (goeds) doen.”.
Het is spijtig dat we allemaal zo weinig weten.
Ik weet dat terugroepen naar chauffeurs vanuit mijn auto niet helpt, ik weet dat er zoiets bestaat als de dode hoek, en ik weet dat je nooit weet wat voor een kutdag iemand anders misschien wel had.
Ik weet dat je afschermen in je bubbel, en niet openstaan voor andere invloeden, ook niet helpt.
Ik weet dat ik vaak opmerk dat de Gentse cultuurscene één grote echokamer is, waarin iedereen elkaar bevestigt, en ik weet dat ik dat evenzeer doe. Ik raak daarbij misschien twee of drie intersecties, maar niet dat is niet genoeg.
Ik weet dat intersectionaliteit belangrijk is.
Ik weet dat ik classist af ben.
Ik weet dat ik nog veel te leren heb, en het is goed dat ik daar nog eens aan herinnerd werd. Het is spijtig dat de energie die daarin kruipt, nooit uit dezelfde hoek van privilege komt.
Het is spijtig dat grotere machtsstructuren zich ook in microrelaties wringen, en er daar altijd maar één iemand het slachtoffer van is.
Het is spijtig dat ik niet mijn best gedaan heb om te luisteren, om geïnteresseerd te zijn, nieuwsgierig, leergierig.
Het is spijtig dat hoewel iedereen het goed bedoelt, mijn eigen bubbel me ervan probeert te verzekeren dat ik gedaan heb wat ik kan, en dat niet alles mijn schuld is. Het is spijtig dat mensen zinnen zeggen als “op die manier kan je nooit iets (goeds) doen.”.
Het is spijtig dat we allemaal zo weinig weten.
Ik ben blij dat er de bronnen zijn om bij te leren, dat mijn moeder er is die zegt dat het grootste wat ons vaak ontbreekt nieuwsgierigheid is, dat er vrienden zijn die je op je fouten wijzen, dat ik mijn verantwoordelijkheid kan, wil en moet opnemen.
Ik ben blij dat ik voor problemen de oplossing kan zijn, als ik kan inzien dat ik van anderen de oorzaak ben. Dat deconstrueren nooit stopt, en mensen altijd blijven groeien.
Ik ben blij dat ik voor problemen de oplossing kan zijn, als ik kan inzien dat ik van anderen de oorzaak ben. Dat deconstrueren nooit stopt, en mensen altijd blijven groeien.