Je geeft me een graphic novel cadeau over Anaïs Nin van Léonie Bischoff: “Op een zee van leugens.” Ik durf het niet te lezen. Al mijn hele leven lang ben ik bang van de vrouw naar wie mijn moeder mij vernoemde. Als mijn vader had mogen kiezen, was het Alma geworden, naar zijn groottante.
Tijdens de rituele performance ANALEMMA 6.0 in de Studio in Antwerpen werd mij gevraagd een brief te schrijven naar een voorouder, en die daarna te verbranden. Ik schreef aan Tante Alma. Ik legde haar eerst uit wat het concept is van een voorouder, uit welke traditie die stamt, en hoe vreemd ze het waarschijnlijk zou vinden dat haar achterachternichtje haar een brief zou schrijven. Een non-binair, biseksueel achterachternichtje met blauw haar. Dus de brief schreef zichzelf waarin ik haar de tijd uitlegde, dat het niet meer was zoals toen ze mijn ouderlijk huis optrok in de Beekstraat, en ook niet meer zoals toen ze dat huis verliet: er was zoveel veranderd. Maar ook dat ik naar haar schreef omdat mijn vader altijd met zoveel liefde over haar vertelde. Ze had zelf geen kinderen: als oudste van een gezin van dertien, waarvan een paar hun eerste winter niet eens overleefden, had ze al genoeg voor kinderen moet zorgen. Ze hoefde er geen van zichzelf. Toen haar man stierf was ze zo eenzaam dat mijn oma bij haar ging slapen. Mijn oma groeide op in het huis ernaast, maar sliep vanaf dan een tijd naast haar Tante Alma tot ze op internaat ging. Toen mijn vader en zijn broer er waren nam Tante Alma opnieuw de rol van een zorgend familielid op zich, maar deze keer omdat ze dat wilde, niet omdat ze dat moest.
Daarom koos ik voor haar.
Tijdens de rituele performance ANALEMMA 6.0 in de Studio in Antwerpen werd mij gevraagd een brief te schrijven naar een voorouder, en die daarna te verbranden. Ik schreef aan Tante Alma. Ik legde haar eerst uit wat het concept is van een voorouder, uit welke traditie die stamt, en hoe vreemd ze het waarschijnlijk zou vinden dat haar achterachternichtje haar een brief zou schrijven. Een non-binair, biseksueel achterachternichtje met blauw haar. Dus de brief schreef zichzelf waarin ik haar de tijd uitlegde, dat het niet meer was zoals toen ze mijn ouderlijk huis optrok in de Beekstraat, en ook niet meer zoals toen ze dat huis verliet: er was zoveel veranderd. Maar ook dat ik naar haar schreef omdat mijn vader altijd met zoveel liefde over haar vertelde. Ze had zelf geen kinderen: als oudste van een gezin van dertien, waarvan een paar hun eerste winter niet eens overleefden, had ze al genoeg voor kinderen moet zorgen. Ze hoefde er geen van zichzelf. Toen haar man stierf was ze zo eenzaam dat mijn oma bij haar ging slapen. Mijn oma groeide op in het huis ernaast, maar sliep vanaf dan een tijd naast haar Tante Alma tot ze op internaat ging. Toen mijn vader en zijn broer er waren nam Tante Alma opnieuw de rol van een zorgend familielid op zich, maar deze keer omdat ze dat wilde, niet omdat ze dat moest.
Daarom koos ik voor haar.
De instructiebrief van de rituele performance zei dat ik niet per se een familielid als voorouder moest kiezen, het kan kon ook een spiritueel iemand zijn, of iemand waar je naar op kijkt.
Een andere voorouder zou alleszins Anaïs Nin geweest zijn. Toen ik 19 was en uit een relatie van vier jaar kwam, las ik haar dagboekfragmenten over Henry Miller, en postte ik op mijn Instagram story de vraag: “Wie wil mijn Henry Miller zijn?”
Mijn Henry antwoordde dus nooit. Of hij antwoordde net te vaak, in allerlei gedaanten.
Ik bleef hoe dan ook Anaïs.
Een andere voorouder zou alleszins Anaïs Nin geweest zijn. Toen ik 19 was en uit een relatie van vier jaar kwam, las ik haar dagboekfragmenten over Henry Miller, en postte ik op mijn Instagram story de vraag: “Wie wil mijn Henry Miller zijn?”
Mijn Henry antwoordde dus nooit. Of hij antwoordde net te vaak, in allerlei gedaanten.
Ik bleef hoe dan ook Anaïs.