me thinking about all the non-sensual sex I've ever had and deciding no more
TRIGGER WARNING: non consensual sex
Toen ik een jaar of 10 was zat ik aan keukentafel bij mijn oma samen met mijn mama, en een vriendin van de familie. Ze waren over ‘serieuze dingen’ bezig. Ik was altijd al vreselijk nieuwsgierig naar wat het nu was dat die volwassenen zich mee bezighielden en zo diepe gesprekken over konden hebben. Het onderwerp toen was seks.
Het gesprek draaide van hen naar mij, en deze drie vrouwen van verschillende leeftijden vertelden me dat er ooit moment zou komen -al hoopten ze ten stelligste van niet- dat ik ooit een partner zou hebben die seks wilde en dat het hoogstwaarschijnlijk is dat, zelfs al wil ik het niet, ik er toch in zal meegaan, omdat instemmen gemakkelijker is dan je eigen verlangens uit te drukken.
Het voelde zoals een film waarin het personage dat een kind is zich heel klein voelt, en de volwassenen heel groot lijken en ze allemaal boven je hangen en de ruimte blijft krimpen.
Ik hoef jullie niet te vertellen dat deze situatie al vaker voorgevallen is. Soms is het niet dat ik per se niet wil, maar dat ik eerder onverschillig ben. Andere keren denk ik dat er minder gedoe zal zijn als ik nu gewoon maar even meedoe. Als het mensen zijn die ik net ken, voelt het nog moeilijker om nee te zeggen, omdat het vertrouwen er niet altijd is. Als het iemand is waar ik gevoelens voor heb, nog moeilijker, want misschien zal dat er voor zorgen dat ze niet meer terugkomen?
Daarbovenop, wat doe je als ze slecht reageren? Door je neutraal te gedragen, kan de slinger niet naar de slechte kant zwaaien. Maar ook niet naar goede kant, de kant van toestemming en vertrouwen: seks gebaseerd op plezier, niet op performatief gedrag.
Het is triest dat we onze verlangens en gevoelens niet zouden durven uitdrukken uit angst voor meer leed dan het nu al tegen je zin te doen. Ik heb me tijdens mijn al acht jaar actieve seksleven al heel vaak heel slecht gevoeld, soms op het randje van huilen. Mijn eerste reactie is dan dat het zo belachelijk zou zijn als ik nu zou wenen en wat voor een slecht gevoel ik de ander zou geven.
Waarom zijn we zo wired om meer met de ander in te zitten dan met onszelf op zo’n moment?
Ik geloof dat veel vrouwen hier mee worstelen, als ik er over spreek met vriendinnen herkennen ze het meteen. Ook mannen worden door hun partners onder druk gezet om dingen te doen die ze niet willen, vaak onder het gevaarlijke idee dat mannen altijd zin in seks hebben en hun mannelijkheid en viriliteit nauw aan hun identiteit verbonden zijn.
Maar in queer relaties merk ik ook dat vrienden worstelen met de vraag: heeft er ooit al iemand mijn grenzen niet gerespecteerd, en omgekeerd, deed ik hetzelfde?
De kans dat je heel triest wordt als je erover nadenkt, is groot. Want het gebeurt te vaak dat mensen veronderstellen dat de ander iets wilt, wat die wilt en hoe die het wilt in plaats van het eerst te vragen. Misschien is die persoon echt wel into slaan en bijten en choken, maar totdat je het vraagt, ben je het nooit zeker. We praten te weinig over consent, over toestemming. Het zou normaal moeten zijn dat iedereen met het grootste respect en voorzichtigheid met een ander zijn lichaam omgaat, maar velen van ons weten niet eens hoe. Hoe zo weten we dat we een conflict in ons dagelijkse leven moeten uitpraten, maar wordt het plots helemaal anders als het over intimiteit gaat?
De laatste tijd ben ik er meer van overtuigd dat mijn plezier op gelijke hoogte zou moeten staan als die van mijn sekspartner, en probeer ik mezelf er telkens tot toe te brengen om het gesprek aan te gaan. Het is echt niet moeilijk om af en toe te vragen als je partner oké is, als ze het leuk vinden, als ze iets anders willen. Ik wil niet meer moeten huilen omdat ik voel dat ik het eigenlijk niet wil, en ik wil zelf ook een bewustere partner zijn met evenveel oog voor wat de andere wil. Want ik heb ook al fouten gemaakt.
Waarom waarschuwden die drie vrouwen mij voor iets dat zou gebeuren, en zeiden ze niet dat ik altijd moet communiceren wat ik wil? We moeten niet blijven meegaan in de structuren die deze maatschappij voor ons uitgedacht heeft, en we moeten er vooral over praten als iets dat opgelost kan worden, niets onvermijdelijks.
Vrienden, met wat zijn wij allemaal opgezadeld door dit patriarchaat? Niets lijkt vanzelfsprekend.
Maar als niets vanzelfsprekend is, kunnen we er zelf van maken wat we willen.